摘自林宏祥先生脸书：
2022年11月24日 ·
Malaysia membuka lembaran sejarah baru setelah mengendalikan satu senario baru pasca PRU15, iaitu tiada parti mahupun gabungan yang memperolehi majoriti mudah dalam Dewan Rakyat. Akhirnya masalah dirungkai, dan muafakat tercapai, untuk kita mengolak langkah seterusnya.
Tahniah kepada rakyat yang sabar menunggu, dan berlapang dada untuk menerima kesudahannya. Terima kasih kepada semua institusi yang memainkan peranan dengan baik, tanpa terlajak batas sebagaimana yang diperuntukkan dalam perlembagaan, untuk memastikan segala-gala berjalan dengan lancar. Ia mencerminkan kematangan Malaysia ketika mengamalkan demokrasi.
Apapun, pilihan raya umum telah melabuh tirai. Cabaran yang sengit sedang menanti di depan. Sudah tiba masanya kita berdamai, dan bergerak ke depan, untuk membina Malaysia sebagai sebuah negara yang majmuk, aman dan sentosa.
Jalannya berliku-liku sebelum Anwar Ibrahim sampai ke sini. Moga-moga beliau memegang mandat yang diamanahkan kepadanya dengan sebaik mungkin.
林宏祥先生时评
Moderator: kuanghong
-
老黄
- Site Admin
- Posts: 29036
- Joined: 29-07-05 Fri 12:07 am
- Location: 太平 --〉关丹
- Contact:
-
老黄
- Site Admin
- Posts: 29036
- Joined: 29-07-05 Fri 12:07 am
- Location: 太平 --〉关丹
- Contact:
安華的關鍵六個月
2022-12-11
原刊：《当代评论》
有了希盟1.0政府倒台的前車之鑒，安華（Anwar Ibrahim）所領導的聯合政府能否撐過五年的任期成了問號。第十五屆全國大選塵埃落定之後，安華掌握多數優勢，料能在二〇二二年十二月十九日的國會下議院通過信任動議，直到巫統黨選、阿末扎希（Ahmad Zahid Hamidi）貪污案判決、半島六州選舉（檳城、雪蘭莪、森美蘭、吉蘭丹、登嘉樓和吉打）後，才會迎來更大考驗。
然而，隨著希盟以巨大差距敗走三屆堡壘區巴東色海（Padang Serai）國會議席，未能成功守土之後，即可見當前的國盟氣勢如虹；而聯合政府能否穩固，取決於馬來西亞整體民意氛圍會否給予此政權服務直至任期屆滿的機會。
目前，安華雖聲稱掌握148國席。但是，希盟（81席，不包含民主聯合陣線MUDA）與國盟（74席）的實際差距只有七席，更別忘了國陣選後一度傳出十人簽署法定聲明，支持慕尤丁（Muhyiddin Yassin）任相。假設在最極端的情景之下，巫統短期內全面崩盤、絕大多數的馬來穆斯林民意靠向國盟，瀕臨非換政府不可、一刻都等不下去的邊緣，拒絕接受阿末扎希捆綁的國陣議員，會否鋌而走險、趁勢而上，通過制造補選撤換政府？這樣可能性雖低，卻是我們無法完全排除的結局，或至少是希盟不得不防的局面。
先談最受爭議的阿末扎希。第十五屆全國大選成績出爐之後，他不理會國陣內部分歧，強硬將國陣掌握的30國席捆綁起來，與僅掌握82國席（包含MUDA）的希盟相擁，翻滾出後來的多數優勢，並以33%的馬來選民支持率（學者碧利潔Bridget Welsh的初步分析）填補希盟在馬來社會正當性的不足。官司纏身、形象負面的阿末扎希乃國陣慘敗的罪魁禍首。但與此同時，他卻也是促成國陣—希盟聯組政府的關鍵巫統領袖。
吊詭的兩難隨之而來，阿末扎希無疑是安華政府的敗筆。將阿末扎希擺在副首相的位置，等同於讓國盟成功搶占道德制高點，以「希盟與盜賊結盟」攻擊安華政府。但反過來，若將阿末扎希排除在外，聯合政府即便不立馬倒台，此合作關係也必然增添變數。理想的做法是，執政黨之間簽署協議，讓聯合政府維持運作五年。然而，話雖如此，倘若任何一方因領導層更替而中途違約，又能如何？
相當確定的是，阿末扎希在未來六個月，將會面對法庭裁決與巫統黨選兩大關卡。無論結果如何，阿末扎希是勝訴或敗訴，當選或落選，對安華政府都是燙手山芋。以當前群眾既定印象推測，若阿末扎希無罪獲釋，行政干預司法的指控必然滿天紛飛，坐實「安華為權力典當原則、包庇盜賊」的說法；倘若阿末扎希成功蟬聯主席，巫統改革的路，則只會越走越狹隘。反之，若阿末扎希敗訴，甚至敗選，安華政府固然可順勢擺脫此累贅，卻要轉而著手處理希盟與巫統更為棘手的合作關係。
撇開人事糾葛不談，在政治里，一段没有双赢的合作关系不可能天长地久。國陣選擇與希盟聯手，除了阿末扎希因素，其對巫統內部較具說服力的理由是，國陣與希盟聯手比起與國盟聯手，將會獲利更多。同樣是貢獻30國席以湊足下議院簡單多數，國陣33%的馬來人支持率，更為希盟所需要。也因此，希盟願意釋放質量更高的內閣職位予國陣。而從未來選舉戰略來看，巫統的對手已非走多元路線的人民公正黨，更不是民主行動黨，而是同樣搶占馬來民族主義、穆斯林保守群體路線的國盟。
長遠而言，巫統的改革尤其重要。如果巫統加入希盟聯合政府後，卻走不出「盜賊」陰影，把主軸定錨在如何為納吉及阿末扎希伸張正義，只會讓國盟逮住把柄，以「巫統領袖為脫罪不惜出賣馬來人，與希盟／行動黨合作」指控群起圍攻。屆時，巫統必然招架不住「盜賊」與「叛徒」的標簽，並在自己滅頂之前，也把希盟一並拉下水。
但是，巫統要改革成什麽樣子？對大部分自由派與非馬來選民而言，由於擔憂「綠潮」來襲，巫統的相對世俗與理性，比廉正更優先。然而，巫統的戰場畢竟是馬來人，擁抱世俗多元並無法替自己加分。更何況，在國盟的論述操弄之下，擁抱世俗多元，不正是屈服於行動黨的表現嗎？阿末扎希為希盟巴東色海國席候選人站台時秀了幾句發音不標準的華語，在馬來語圈子即引來「與行動黨合作後就開始說華語了」的調侃。這些年，公正黨、誠信黨與背負「自由派」及「共產黨」標簽的行動黨結盟，因而流失部分馬來人支持。一個正在走下坡的巫統能擺脫如此魔咒嗎？
不僅如此，與國盟競爭，巫統必祭出馬來民族主義大旗，證明自己更能捍衛馬來人權益及伊斯蘭地位。放眼望去，巫統黨內能在馬來民族主義與種族沙文主義之間拿捏得恰到好處，又具備足夠威望撐場的政治領袖實在不多。再者，巫統始終相信恩庇政治，以釋放資源籠絡基層支持的操作，必然衍生貪污及濫權的問題，從而打擊安華欲打造的改革形象，讓希盟再度陷入自由派／民主派與保守派左右夾攻的窘境。
只是，拋開巫統，安華與希盟能否來得及在六個月內穩住陣腳，並且在馬來人穆斯林社會確立領導的正當性？
「把經濟搞好，其他問題自然迎刃而解」似乎是沒人會反對的標準答案。然而，實際情況恐怕比想像中複雜。二〇二〇年「喜來登政變」之後，我國政治一直處於動蕩之中，加上新冠肺炎疫情來襲，經濟上欠缺長遠的規劃，更多是應急的權宜之計。例如：發放援助金以緩解生活費壓力、刺激市場等。接手的新政府即便端出良策，在結構上徹底改革，經濟復甦若要見成效，最快也恐怕是一年半載後的事。
然而，六州選舉將是未來六個月的事。倘若安華通過信任動議，其接下來的挑戰就在於如何營造與維持「安華政府值得任滿五年」的輿論氛圍。換言之，安華的施政務必說服群眾，使之相信馬來西亞正處於正確的軌道上，並且往正確的方向邁進。
六個月的時間說說長不長，說短不短，「不做什麽」偶爾比「做什麽」更為關鍵。這包括欠缺敏感的失言、完全失控的危機處理。以希盟1.0政府為鑒，安華政府若讓國盟逮到機會，如法炮製一場宛如反簽署《消除一切形式種族歧視國際公約》（ICERD）萬人集會，又或發生如消防員阿迪（Muhammad Adib Mohd Kassim）的意外，卻又未能妥善處理危機，這都將會是災難的開始，一發不可收拾。
環視當下，馬來語社交媒體的假新聞、種族、仇恨言論攻勢並沒有隨著選舉結束而消退，甚至比起二〇一八年選後，有過之而無不及。究竟國盟的來勢洶洶能持續多久，安華的以攻為守（例如指：慕尤丁濫用六千億令吉的撥款、影射國盟資金源自博彩公司等）能否削弱國盟的勢頭，又或是激起更加洶湧的反撲，這都有待觀察。
肯定的是，政治搶攻的節奏越來越快，安華擔任首相的未來六個月，可能就宛如一個五年。
【馬來西亞第十五屆全國大選評論系列】
2022-12-11
原刊：《当代评论》
有了希盟1.0政府倒台的前車之鑒，安華（Anwar Ibrahim）所領導的聯合政府能否撐過五年的任期成了問號。第十五屆全國大選塵埃落定之後，安華掌握多數優勢，料能在二〇二二年十二月十九日的國會下議院通過信任動議，直到巫統黨選、阿末扎希（Ahmad Zahid Hamidi）貪污案判決、半島六州選舉（檳城、雪蘭莪、森美蘭、吉蘭丹、登嘉樓和吉打）後，才會迎來更大考驗。
然而，隨著希盟以巨大差距敗走三屆堡壘區巴東色海（Padang Serai）國會議席，未能成功守土之後，即可見當前的國盟氣勢如虹；而聯合政府能否穩固，取決於馬來西亞整體民意氛圍會否給予此政權服務直至任期屆滿的機會。
目前，安華雖聲稱掌握148國席。但是，希盟（81席，不包含民主聯合陣線MUDA）與國盟（74席）的實際差距只有七席，更別忘了國陣選後一度傳出十人簽署法定聲明，支持慕尤丁（Muhyiddin Yassin）任相。假設在最極端的情景之下，巫統短期內全面崩盤、絕大多數的馬來穆斯林民意靠向國盟，瀕臨非換政府不可、一刻都等不下去的邊緣，拒絕接受阿末扎希捆綁的國陣議員，會否鋌而走險、趁勢而上，通過制造補選撤換政府？這樣可能性雖低，卻是我們無法完全排除的結局，或至少是希盟不得不防的局面。
先談最受爭議的阿末扎希。第十五屆全國大選成績出爐之後，他不理會國陣內部分歧，強硬將國陣掌握的30國席捆綁起來，與僅掌握82國席（包含MUDA）的希盟相擁，翻滾出後來的多數優勢，並以33%的馬來選民支持率（學者碧利潔Bridget Welsh的初步分析）填補希盟在馬來社會正當性的不足。官司纏身、形象負面的阿末扎希乃國陣慘敗的罪魁禍首。但與此同時，他卻也是促成國陣—希盟聯組政府的關鍵巫統領袖。
吊詭的兩難隨之而來，阿末扎希無疑是安華政府的敗筆。將阿末扎希擺在副首相的位置，等同於讓國盟成功搶占道德制高點，以「希盟與盜賊結盟」攻擊安華政府。但反過來，若將阿末扎希排除在外，聯合政府即便不立馬倒台，此合作關係也必然增添變數。理想的做法是，執政黨之間簽署協議，讓聯合政府維持運作五年。然而，話雖如此，倘若任何一方因領導層更替而中途違約，又能如何？
相當確定的是，阿末扎希在未來六個月，將會面對法庭裁決與巫統黨選兩大關卡。無論結果如何，阿末扎希是勝訴或敗訴，當選或落選，對安華政府都是燙手山芋。以當前群眾既定印象推測，若阿末扎希無罪獲釋，行政干預司法的指控必然滿天紛飛，坐實「安華為權力典當原則、包庇盜賊」的說法；倘若阿末扎希成功蟬聯主席，巫統改革的路，則只會越走越狹隘。反之，若阿末扎希敗訴，甚至敗選，安華政府固然可順勢擺脫此累贅，卻要轉而著手處理希盟與巫統更為棘手的合作關係。
撇開人事糾葛不談，在政治里，一段没有双赢的合作关系不可能天长地久。國陣選擇與希盟聯手，除了阿末扎希因素，其對巫統內部較具說服力的理由是，國陣與希盟聯手比起與國盟聯手，將會獲利更多。同樣是貢獻30國席以湊足下議院簡單多數，國陣33%的馬來人支持率，更為希盟所需要。也因此，希盟願意釋放質量更高的內閣職位予國陣。而從未來選舉戰略來看，巫統的對手已非走多元路線的人民公正黨，更不是民主行動黨，而是同樣搶占馬來民族主義、穆斯林保守群體路線的國盟。
長遠而言，巫統的改革尤其重要。如果巫統加入希盟聯合政府後，卻走不出「盜賊」陰影，把主軸定錨在如何為納吉及阿末扎希伸張正義，只會讓國盟逮住把柄，以「巫統領袖為脫罪不惜出賣馬來人，與希盟／行動黨合作」指控群起圍攻。屆時，巫統必然招架不住「盜賊」與「叛徒」的標簽，並在自己滅頂之前，也把希盟一並拉下水。
但是，巫統要改革成什麽樣子？對大部分自由派與非馬來選民而言，由於擔憂「綠潮」來襲，巫統的相對世俗與理性，比廉正更優先。然而，巫統的戰場畢竟是馬來人，擁抱世俗多元並無法替自己加分。更何況，在國盟的論述操弄之下，擁抱世俗多元，不正是屈服於行動黨的表現嗎？阿末扎希為希盟巴東色海國席候選人站台時秀了幾句發音不標準的華語，在馬來語圈子即引來「與行動黨合作後就開始說華語了」的調侃。這些年，公正黨、誠信黨與背負「自由派」及「共產黨」標簽的行動黨結盟，因而流失部分馬來人支持。一個正在走下坡的巫統能擺脫如此魔咒嗎？
不僅如此，與國盟競爭，巫統必祭出馬來民族主義大旗，證明自己更能捍衛馬來人權益及伊斯蘭地位。放眼望去，巫統黨內能在馬來民族主義與種族沙文主義之間拿捏得恰到好處，又具備足夠威望撐場的政治領袖實在不多。再者，巫統始終相信恩庇政治，以釋放資源籠絡基層支持的操作，必然衍生貪污及濫權的問題，從而打擊安華欲打造的改革形象，讓希盟再度陷入自由派／民主派與保守派左右夾攻的窘境。
只是，拋開巫統，安華與希盟能否來得及在六個月內穩住陣腳，並且在馬來人穆斯林社會確立領導的正當性？
「把經濟搞好，其他問題自然迎刃而解」似乎是沒人會反對的標準答案。然而，實際情況恐怕比想像中複雜。二〇二〇年「喜來登政變」之後，我國政治一直處於動蕩之中，加上新冠肺炎疫情來襲，經濟上欠缺長遠的規劃，更多是應急的權宜之計。例如：發放援助金以緩解生活費壓力、刺激市場等。接手的新政府即便端出良策，在結構上徹底改革，經濟復甦若要見成效，最快也恐怕是一年半載後的事。
然而，六州選舉將是未來六個月的事。倘若安華通過信任動議，其接下來的挑戰就在於如何營造與維持「安華政府值得任滿五年」的輿論氛圍。換言之，安華的施政務必說服群眾，使之相信馬來西亞正處於正確的軌道上，並且往正確的方向邁進。
六個月的時間說說長不長，說短不短，「不做什麽」偶爾比「做什麽」更為關鍵。這包括欠缺敏感的失言、完全失控的危機處理。以希盟1.0政府為鑒，安華政府若讓國盟逮到機會，如法炮製一場宛如反簽署《消除一切形式種族歧視國際公約》（ICERD）萬人集會，又或發生如消防員阿迪（Muhammad Adib Mohd Kassim）的意外，卻又未能妥善處理危機，這都將會是災難的開始，一發不可收拾。
環視當下，馬來語社交媒體的假新聞、種族、仇恨言論攻勢並沒有隨著選舉結束而消退，甚至比起二〇一八年選後，有過之而無不及。究竟國盟的來勢洶洶能持續多久，安華的以攻為守（例如指：慕尤丁濫用六千億令吉的撥款、影射國盟資金源自博彩公司等）能否削弱國盟的勢頭，又或是激起更加洶湧的反撲，這都有待觀察。
肯定的是，政治搶攻的節奏越來越快，安華擔任首相的未來六個月，可能就宛如一個五年。
【馬來西亞第十五屆全國大選評論系列】
-
老黄
- Site Admin
- Posts: 29036
- Joined: 29-07-05 Fri 12:07 am
- Location: 太平 --〉关丹
- Contact:
Rampas kuasa dengan PRK?
Apr 28, 2023
dari: Malaysia Kini
Desas-desus “jatuhkan kerajaan perpaduan Anwar melalui pilihan raya kecil” tidak lebih daripada khabar angin seandainya Langkah Sheraton tidak berlaku pada tahun 2020.
Namun setelah menyaksikan bagaimana konspirasi politik itu menjadi realiti, ramai tidak lagi berani memandang remeh terhadap spekulasi sedemikian. Apatah lagi, tiada “mustahil” dalam politik. Kita tetap meneliti secara terperinci kemungkinannya berlaku, sungguhpun kelihatan agak tidak masuk akal.
Secara ringkasnya, formula “Langkah Sheraton”, iaitu mendapatkan sokongan majoriti mudah melalui tandatangan Surat Akuan Bersumpah (SD) daripada ahli Dewan Rakyat, lebih sukar untuk diulangi setelah lulusnya Akta Anti Lompat Parti pada tahun 2022.
Kesemua ahli dewan yang berparti tidak boleh lagi bertindak secara individu, sebaliknya terikat dengan keputusan partinya.
Setakat ini, tiada bibit-bibit yang menunjukkan bahawa pemimpin tertinggi Barisan Nasional (BN), Gabungan Parti Sarawak (GPS) dan Gabungan Rakyat Sabah (GRS) berhasrat untuk menarik diri daripada Kerajaan Perpaduan pimpinan Anwar Ibrahim.
Justeru itu, andainya Perikatan Nasional (PN) terdesak untuk menebuk atap kerajaan Anwar, maka mungkin ini sahaja kaedah yang tinggal untuk merampas kuasa, iaitu ahli Dewan Rakyat BN yang berkiblatkan PN meletak jawatan, memberi laluan agar pilihan raya kecil (PRK) diadakan, dan kembali ke Dewan Rakyat atas tiket PN.
Dari segi matematik, PN kini menguasai 74 kerusi dalam Dewan Rakyat, memerlukan 38 kerusi lagi untuk mencecah paras 112 kerusi, iaitu majoriti mudah daripada jumlah 222 kerusi. Menurut khabar angin yang disebarkan, sekurang-kurangnya sedozen wakil rakyat BN yang hatinya ditambat bersama PN.
Dengan kata lain, jikapun kesemua 12 PRK ini dimenangi semula mereka atas logo berbentuk aksara Perikatan Nasional, PN masih memerlukan 26 kerusi lagi untuk membentuk kerajaan baru. Maka, tanpa restu GPS yang memiliki 23 kerusi, komplot menebuk atap ini gagal disempurnakan.
Justeru itu, secara logiknya PN perlu menawarkan sesuatu yang lebih lumayan kepada parti dari Malaysia Timur terutamanya GPS, berbanding tawaran Anwar sedia ada. Sabah dan Sarawak memiliki tujuh menteri dan sembilan timbalan menteri dalam kerajaan Anwar buat masa kini, malah Fadillah Yusof dari GPS tampil sebagai timbalan perdana menteri pertama dari Malaysia Timur dalam sejarah.
Mungkin ramai yang pernah mendengar desas-desus bahawa PN sanggup menawarkan jawatan Perdana Menteri kepada Fadillah Yusof, asalkan kerajaan Anwar ditumbangkan.
Ketepikan isu sama ada khabar angin ini sahih. Pertama, Pengerusi GPS yang memberi kata dua dalam rundingan pembentukan kerajaan ialah Abang Johari Openg. Sudah tentu GPS berdepan dengan tekanan daripada penyokongnya jikalau meninggalkan kerajaan Anwar, yang imejnya lebih terbuka untuk meraikan kepelbagaian berbanding PN, terutamanya PAS yang lebih keras dalam hal agama.
Apakah Abang Johari Openg selaku Presiden Parti Pesaka Bumiputera Bersatu Sarawak (PBB) sanggup mengambil risiko ini, sedangkan yang menuai hasilnya ialah Naib Presiden PBB, Fadillah Yusof, dengan jawatan Perdana Menteri Malaysia yang sudah tentu jauh lebih tinggi berbanding Premier Sarawak?
Kedua, PN memiliki calon PM yang lebih ramai berbanding gandingan PH-BN. Muhyiddin Yasin selaku Presiden BERSATU, Hamzah Zainuddin selaku Ketua Pembangkang Parlimen; Ismail Sabri selaku bekas perdana menteri yang paling pendek tempoh perkhidmatannya, dan juga Hishammuddin Hussein yang dikehendaki mempertaruhkan nasibnya di Sembrong – kesemua melihat dirinya layak untuk menerajui tampuk kuasa tertinggi jikalau misi ini berjaya. Itu pun belum lagi PAS yang menguasai 43 kerusi dalam genggamannya, sebagai parti politik terbesar dalam Dewan Rakyat.
Ketiga, dengan senario sedemikian, jikapun PAS tidak menuntut jawatan PM, mereka tetap akan menuntut nisbah perwakilan yang lebih tinggi dalam kabinet, atau setidak-tidaknya, dasar kerajaan hendaklah digubal sejajar dengan agenda yang diperjuangkan PAS.
Bayangkan, bagaimana Fadillah Yusof mengawal dan mengimbangi tuntutan dan keperluan kabilah yang berlainan dalam kerajaan baru ini?
Sekadar membayangkan kecelaruan yang bakal timbul pun sudah cukup merunsingkan. Ia bermaksud Malaysia bakal mengharungi segala ketidaktentuan yang berkocak semula, setelah ia cuba diredakan dan distabilkan melalui PRU15 lalu.
Justeru itu, sedozen ahli dewan rakyat BN yang kononnya sedang dipujuk untuk beralih harus menilai, sejauh manakah dirinya yakin bahawa majoriti rakyat bersama mereka, atau PN untuk menjatuhkan “kerajaan perpaduan” Anwar Ibrahim? Di sini risikonya.
Mereka perlu memastikan bahawa peratusan untuk menang dalam PRK adalah 100% sebelum mengorak langkah untuk memulakan “penjajaran semula politik”. Andainya mereka kecundang, bukan sahaja mereka akan dilabel sebagai “pengkhianat yang menjejaskan kestabilan politik Malaysia”, malah talian hayat politik mereka boleh dinoktahkan begitu sahaja.
Namun, bagaimana mereka menilai risikonya? Atau, apakah kayu ukur yang digunakan untuk menghitung kebarangkalian dirinya bakal menang semula jikalau PRK diadakan?
Ia bergantung kepada sejauh manakah masyarakat Malaysia, terutamanya Melayu/Muslim menilai kerajaan Anwar. Selagi masyarakat Melayu menganggap berbaloi untuk Kerajaan Perpaduan pimpinan Anwar diberi peluang memerintah sehingga tamat tempoh perkhidmatan sepenggal, maka sebarang usaha untuk mengubah status quo akan ditolak.
Namun, seandainya masyarakat Melayu berasa terdesak untuk menumpaskan kerajaan Anwar, tidak boleh menunggu walaupun sehari, maka di sini PN menangguk air keruhnya.
Bagaimana kita mengukur “keterdesakan” ini? Enam pilihan raya negeri (PRN) yang bakal berlangsung selepas Jun 2023. Enam PRN ini diumpamakan PRK Tanjung Piai sebelum jatuhnya kerajaan PH1.0. Kemenangan besar calon MCA-BN pada ketika itu mencetuskan kegusaran Muhyiddin Yassin dan BERSATU, sehingga menarik diri dari kerajaan PH pimpinan Mahathir.
Maka sudah tentu PN mahu menjadikan enam PRN ini sebagai PRK Tanjung Piai 2.0.
Congakannya, andainya PAS-PN berjaya menyapu semua kerusi DUN di ketiga-tiga negeri Kelantan, Terengganu dan Kedah, disusuli dengan kemenangan besar PN di negeri Selangor, Negeri Sembilan dan Pulau Pinang, maka mereka akan mendakwa bahawa PH-BN hilang keabsahan untuk terus memerintah, terutamanya dalam masyarakat Melayu.
Senario sedemikian akan memacu semangat dan keyakinan diri dalam kalangan ahli dewan rakyat BN untuk meninggalkan kerajaan perpaduan.
Tetapi, seandainya keputusan enam PRN ini tidak memperlihatkan momentum besar daripada PN, sebaliknya PH-BN memperlihatkan lonjakan, biarpun sedikit, atau berjaya mengekalkan status quo, maka wakil rakyat yang jiwa PN-nya terkurung dalam jasad BN, akan menjadi ragu-ragu dan teragak-agak ketika mencaturkan langkah seterusnya.
Ini kerana risikonya tinggi, malah impaknya berat. MCA misalnya, andainya ditenggelamkan kedua-dua ahli dewannya dalam PRK yang sengaja diadakan, boleh menjurus kepada kepupusan MCA di bumi ini. Sedangkan, andainya MCA cuba mengambil hati penyokong, tidak melakukan apa-apa untuk mencetuskan kemarahan pengundi, ia masih mampu mengekalkan kedudukannya di satu tahap yang lebih baik berbanding GERAKAN, sekurang- kurangnya.
Bak pepatah Cina, “Selagi bukit ada, usah takut tiada kayu untuk dibakar.” Wee Ka Siong sudah pasti memahami maksud di sebalik pepatah ini. Persoalannya, apakah Wee sempat memahamkan rakan seperjuangannya yang kini terumbang-ambing memikirkan masa depan politik mereka?
Apr 28, 2023
dari: Malaysia Kini
Desas-desus “jatuhkan kerajaan perpaduan Anwar melalui pilihan raya kecil” tidak lebih daripada khabar angin seandainya Langkah Sheraton tidak berlaku pada tahun 2020.
Namun setelah menyaksikan bagaimana konspirasi politik itu menjadi realiti, ramai tidak lagi berani memandang remeh terhadap spekulasi sedemikian. Apatah lagi, tiada “mustahil” dalam politik. Kita tetap meneliti secara terperinci kemungkinannya berlaku, sungguhpun kelihatan agak tidak masuk akal.
Secara ringkasnya, formula “Langkah Sheraton”, iaitu mendapatkan sokongan majoriti mudah melalui tandatangan Surat Akuan Bersumpah (SD) daripada ahli Dewan Rakyat, lebih sukar untuk diulangi setelah lulusnya Akta Anti Lompat Parti pada tahun 2022.
Kesemua ahli dewan yang berparti tidak boleh lagi bertindak secara individu, sebaliknya terikat dengan keputusan partinya.
Setakat ini, tiada bibit-bibit yang menunjukkan bahawa pemimpin tertinggi Barisan Nasional (BN), Gabungan Parti Sarawak (GPS) dan Gabungan Rakyat Sabah (GRS) berhasrat untuk menarik diri daripada Kerajaan Perpaduan pimpinan Anwar Ibrahim.
Justeru itu, andainya Perikatan Nasional (PN) terdesak untuk menebuk atap kerajaan Anwar, maka mungkin ini sahaja kaedah yang tinggal untuk merampas kuasa, iaitu ahli Dewan Rakyat BN yang berkiblatkan PN meletak jawatan, memberi laluan agar pilihan raya kecil (PRK) diadakan, dan kembali ke Dewan Rakyat atas tiket PN.
Dari segi matematik, PN kini menguasai 74 kerusi dalam Dewan Rakyat, memerlukan 38 kerusi lagi untuk mencecah paras 112 kerusi, iaitu majoriti mudah daripada jumlah 222 kerusi. Menurut khabar angin yang disebarkan, sekurang-kurangnya sedozen wakil rakyat BN yang hatinya ditambat bersama PN.
Dengan kata lain, jikapun kesemua 12 PRK ini dimenangi semula mereka atas logo berbentuk aksara Perikatan Nasional, PN masih memerlukan 26 kerusi lagi untuk membentuk kerajaan baru. Maka, tanpa restu GPS yang memiliki 23 kerusi, komplot menebuk atap ini gagal disempurnakan.
Justeru itu, secara logiknya PN perlu menawarkan sesuatu yang lebih lumayan kepada parti dari Malaysia Timur terutamanya GPS, berbanding tawaran Anwar sedia ada. Sabah dan Sarawak memiliki tujuh menteri dan sembilan timbalan menteri dalam kerajaan Anwar buat masa kini, malah Fadillah Yusof dari GPS tampil sebagai timbalan perdana menteri pertama dari Malaysia Timur dalam sejarah.
Mungkin ramai yang pernah mendengar desas-desus bahawa PN sanggup menawarkan jawatan Perdana Menteri kepada Fadillah Yusof, asalkan kerajaan Anwar ditumbangkan.
Ketepikan isu sama ada khabar angin ini sahih. Pertama, Pengerusi GPS yang memberi kata dua dalam rundingan pembentukan kerajaan ialah Abang Johari Openg. Sudah tentu GPS berdepan dengan tekanan daripada penyokongnya jikalau meninggalkan kerajaan Anwar, yang imejnya lebih terbuka untuk meraikan kepelbagaian berbanding PN, terutamanya PAS yang lebih keras dalam hal agama.
Apakah Abang Johari Openg selaku Presiden Parti Pesaka Bumiputera Bersatu Sarawak (PBB) sanggup mengambil risiko ini, sedangkan yang menuai hasilnya ialah Naib Presiden PBB, Fadillah Yusof, dengan jawatan Perdana Menteri Malaysia yang sudah tentu jauh lebih tinggi berbanding Premier Sarawak?
Kedua, PN memiliki calon PM yang lebih ramai berbanding gandingan PH-BN. Muhyiddin Yasin selaku Presiden BERSATU, Hamzah Zainuddin selaku Ketua Pembangkang Parlimen; Ismail Sabri selaku bekas perdana menteri yang paling pendek tempoh perkhidmatannya, dan juga Hishammuddin Hussein yang dikehendaki mempertaruhkan nasibnya di Sembrong – kesemua melihat dirinya layak untuk menerajui tampuk kuasa tertinggi jikalau misi ini berjaya. Itu pun belum lagi PAS yang menguasai 43 kerusi dalam genggamannya, sebagai parti politik terbesar dalam Dewan Rakyat.
Ketiga, dengan senario sedemikian, jikapun PAS tidak menuntut jawatan PM, mereka tetap akan menuntut nisbah perwakilan yang lebih tinggi dalam kabinet, atau setidak-tidaknya, dasar kerajaan hendaklah digubal sejajar dengan agenda yang diperjuangkan PAS.
Bayangkan, bagaimana Fadillah Yusof mengawal dan mengimbangi tuntutan dan keperluan kabilah yang berlainan dalam kerajaan baru ini?
Sekadar membayangkan kecelaruan yang bakal timbul pun sudah cukup merunsingkan. Ia bermaksud Malaysia bakal mengharungi segala ketidaktentuan yang berkocak semula, setelah ia cuba diredakan dan distabilkan melalui PRU15 lalu.
Justeru itu, sedozen ahli dewan rakyat BN yang kononnya sedang dipujuk untuk beralih harus menilai, sejauh manakah dirinya yakin bahawa majoriti rakyat bersama mereka, atau PN untuk menjatuhkan “kerajaan perpaduan” Anwar Ibrahim? Di sini risikonya.
Mereka perlu memastikan bahawa peratusan untuk menang dalam PRK adalah 100% sebelum mengorak langkah untuk memulakan “penjajaran semula politik”. Andainya mereka kecundang, bukan sahaja mereka akan dilabel sebagai “pengkhianat yang menjejaskan kestabilan politik Malaysia”, malah talian hayat politik mereka boleh dinoktahkan begitu sahaja.
Namun, bagaimana mereka menilai risikonya? Atau, apakah kayu ukur yang digunakan untuk menghitung kebarangkalian dirinya bakal menang semula jikalau PRK diadakan?
Ia bergantung kepada sejauh manakah masyarakat Malaysia, terutamanya Melayu/Muslim menilai kerajaan Anwar. Selagi masyarakat Melayu menganggap berbaloi untuk Kerajaan Perpaduan pimpinan Anwar diberi peluang memerintah sehingga tamat tempoh perkhidmatan sepenggal, maka sebarang usaha untuk mengubah status quo akan ditolak.
Namun, seandainya masyarakat Melayu berasa terdesak untuk menumpaskan kerajaan Anwar, tidak boleh menunggu walaupun sehari, maka di sini PN menangguk air keruhnya.
Bagaimana kita mengukur “keterdesakan” ini? Enam pilihan raya negeri (PRN) yang bakal berlangsung selepas Jun 2023. Enam PRN ini diumpamakan PRK Tanjung Piai sebelum jatuhnya kerajaan PH1.0. Kemenangan besar calon MCA-BN pada ketika itu mencetuskan kegusaran Muhyiddin Yassin dan BERSATU, sehingga menarik diri dari kerajaan PH pimpinan Mahathir.
Maka sudah tentu PN mahu menjadikan enam PRN ini sebagai PRK Tanjung Piai 2.0.
Congakannya, andainya PAS-PN berjaya menyapu semua kerusi DUN di ketiga-tiga negeri Kelantan, Terengganu dan Kedah, disusuli dengan kemenangan besar PN di negeri Selangor, Negeri Sembilan dan Pulau Pinang, maka mereka akan mendakwa bahawa PH-BN hilang keabsahan untuk terus memerintah, terutamanya dalam masyarakat Melayu.
Senario sedemikian akan memacu semangat dan keyakinan diri dalam kalangan ahli dewan rakyat BN untuk meninggalkan kerajaan perpaduan.
Tetapi, seandainya keputusan enam PRN ini tidak memperlihatkan momentum besar daripada PN, sebaliknya PH-BN memperlihatkan lonjakan, biarpun sedikit, atau berjaya mengekalkan status quo, maka wakil rakyat yang jiwa PN-nya terkurung dalam jasad BN, akan menjadi ragu-ragu dan teragak-agak ketika mencaturkan langkah seterusnya.
Ini kerana risikonya tinggi, malah impaknya berat. MCA misalnya, andainya ditenggelamkan kedua-dua ahli dewannya dalam PRK yang sengaja diadakan, boleh menjurus kepada kepupusan MCA di bumi ini. Sedangkan, andainya MCA cuba mengambil hati penyokong, tidak melakukan apa-apa untuk mencetuskan kemarahan pengundi, ia masih mampu mengekalkan kedudukannya di satu tahap yang lebih baik berbanding GERAKAN, sekurang- kurangnya.
Bak pepatah Cina, “Selagi bukit ada, usah takut tiada kayu untuk dibakar.” Wee Ka Siong sudah pasti memahami maksud di sebalik pepatah ini. Persoalannya, apakah Wee sempat memahamkan rakan seperjuangannya yang kini terumbang-ambing memikirkan masa depan politik mereka?
-
老黄
- Site Admin
- Posts: 29036
- Joined: 29-07-05 Fri 12:07 am
- Location: 太平 --〉关丹
- Contact:
Mampukah Anwar menangkis gelombang hijau?
转贴自：《当今大马》
20-5-2023
Dari segi strateginya, Perdana Menteri Anwar Ibrahim agak tepat untuk memilih isu air ketika menyantuni pengundi Kelantan, dalam majlis Rumah Terbuka Malaysia Madani baru-baru ini.
Sebagaimana yang kita sedia maklum, kemiskinan, pembangunan yang terbantut, infrastruktur yang serba kurang dan sebagainya, menjadi masalah yang membelenggu Kelantan buat sekian lama.
Malah jelajah ke Kelantan ini disempurnakan dengan sentuhan Anwar untuk ‘mendamaikan’ Nik Omar dan Nik Abduh, dua orang anak bekas menteri besar Kelantan merangkap Mursyidul Am PAS, Allahyarham Nik Abdul Aziz. Kedua-dua mereka kelihatan berselisih lantaran perbezaan politik sejak tahun-tahun kebelakangan.
Usaha yang didedahkan pihak ketiga (orang tengah, Wan Ji) ini memperlihatkan inisiatif Anwar untuk mencantumkan keluarga yang dicarik-carikkan mereka yang beretorik untuk menyatukan bangsa.
Barangkali inilah madani tanpa disebut madani – di sebalik pembangunan kebendaan, diangkat juga nilai kekeluargaan, persaudaraan dan kemanusiaan. Persoalannya, apakah langkah dan sentuhan ini memadai untuk “kerajaan madani” pimpinan Anwar menawan hati pengundi Kelantan, lantas menangkis “Gelombang Hijau” yang mengombak sejak PRU15 pada 19 November 2022?
Tidak kurang netizen yang menyindir perantau Kelantan, kononnya menikmati segala kemudahan asas di Lembah Klang, mengamalkan gaya hidup moden, tetapi balik mengundi untuk mengekalkan PAS sebagai kerajaan negeri Kelantan – sedangkan realiti bahawa perantau terpaksa mencari rezeki di luar Kelantan dengan sendirinya membuktikan kegagalan kerajaan negeri PAS untuk mengurus tadbir dan membangunkan Kelantan.
Namun sindiran sedemikian tidak mencetuskan perubahan, sebaliknya mengasingkan kita antara satu sama lain. Anak Kelantan semakin terpanggil untuk mengekalkan negerinya sedemikian rupa, yang tidak “tercemar” dengan kepesatan pembangunan seperti kota di negeri lain.
Biar dunianya kalut dengan air paip yang selut, asalkan akhiratnya tenang dengan jiwa yang jernih.
Lantas sukar untuk Pakatan Harapan (PH) mahupun Umno-Barisan Nasional menembusi Kelantan dengan sekadar membedil peluru bergelar “pembangunan”. Minda masyarakat tempatan menjadi benteng paling kukuh untuk mempertahankan kuasa PAS di Kelantan.
Pembentukan persepsi dan cara pemikiran masyarakat tidak berlaku dalam tempoh sebulan atau setahun, lantas mustahil ia diubah dalam tempoh enam bulan “kerajaan madani” memerintah (di peringkat persekutuan), atau enam minggu sebelum pilihan raya negeri.
Dalam makalah berjudul Explaining PAS’s Dominance In Kelantan yang dibentangkan Dr Azmil Tayeb sebelum PRU15, kita diperlihatkan bagaimana PAS menggunakan mekanisme dan jentera dalam kerajaan negeri untuk memperluaskan pengaruhnya.
Misalnya Bahagian Dakwah Halaqat di bawah Jabatan Hal Ehwal Agama Islam Kelantan, dengan 540 orang pegawai, menawarkan imam, ustaz dan ustazah, pendakwah dan mubaligh untuk setiap kawasan parlimen di Kelantan. Bayangkan kesannya apabila pemimpin-pemimpin agama ini menyampaikan mesej melalui khutbah Jumaat, kuliah tafsir, kuliah subuh dan kuliah maghrib dan sebagainya sepanjang masa, di bumi yang mana tokoh agama memiliki kewibawaan yang tersendiri.
Tidak cukup dengan itu, PAS sedar betapa pentingnya untuk membina jaringan hubungan di peringkat akar umbi. Antara 833 orang penghulu di Kelantan, yang dikatakan memainkan peranan sebagai “mata telinga” untuk PAS di peringkat akar umbi, 14 orang Penghulu Seranta dipertanggungjawabkan untuk menjalin hubungan dengan perantau di luar negeri.
Pertemuan diadakan dari semasa ke semasa untuk mendengar rintihan dan aspirasi anak Kelantan yang merantau ke luar negeri, di samping Penghulu Seranta berkongsi agenda perjuangan PAS.
Sementara itu, PAS terus memintas dengan mendampingi golongan anak muda berumur 18 tahun, tatkala PH terbuai dengan andaian optimis bahawa situasi akan memihak kepada PH jikalau umur kelayakan pengundi diturunkan dari 21 ke 18 tahun.
PAS menerokai Tik Tok, menubuhkan “Alternative Riding Club” (ARC) yang berkonvoi dengan motosikal – aktiviti yang amat popular dalam kalangan anak muda. Interaksi di alam maya mahupun pertemuan secara fizikal dalam realiti menyentuh hati anak muda, tidak kira di mana mereka berada.
Itupun belum diambil kira satu generasi yang disemai benihnya sejak tahun 1980-an, dan kini dituai hasilnya selepas 40 tahun. Sekilas pandang dari statistik laman rasminya (https://pemudapas.org.my/pasti/), Pusat Asuhan Tunas Islam (PASTI) mula beroperasi sejak tahun 1980, kini mencecah sejumlah 2,497 buah PASTI di seluruh negara.
Seramai 9,539 orang guru, dan seramai 125,065 orang murid berumur empat, lima dan enam pada tahun 2022. Bilangan pelajar PASTI menunjukkan peningkatan, iaitu 3.17% berbanding tahun 2021.
Malah PAS meneruskan cita-citanya untuk mewujudkan aliran pendidikan alternatif, dengan Sekolah Rendah Integrasi Teras Islam Al-Furqan (SRITI) dan Sekolah Menengah Integrasi Teras Islam (SMITI). Didaftarkan pada tahun 2016, SRITI memiliki 146 buah sekolah di seluruh negara pada tahun 2020; sementara tujuh buah SMITI mula beroperasi pada tahun 2020.
Sesungguhnya sistem pendidikan alternatif ini belum dilengkapi dengan institusi pengajian tinggi kelolaan PAS, namun, ia menjadi rahsia terbuka bahawa Persatuan Mahasiswa Islam (PMI) di setiap menara gading tempatan, yang membentuk Gabungan Mahasiswa Islam Se-Malaysia (GAMIS) di peringkat pusat, mempunyai hubungan dengan PAS. Tanpa pertikaian, GAMIS menjadi kuasa politik dalam kampus yang pengaruhnya tidak boleh dipandang remeh.
Dengan jaringan sebegini, kita tidak perlu terkejut seperti Najib Razak ketika mendapati RM42 juta masuk ke akaunnya, apabila gelombang hijau mengombak. PAS cuma menuai hasilnya setelah berdekad-dekad membanting tulang untuk membina kekuatan akar umbinya. Formula, model, atau mekanisme yang digunakan PAS di Kelantan, sudah pasti akan dicedok rakan seperjuangannya setelah mengambil alih kuasa di negeri Terengganu, Kedah dan Perlis. Dan jikalau berjaya, kekuatan PAS hanya akan terus berkembang.
Suka atau tidak, pengaruh PAS tidak akan menyusut dalam jangka masa terdekat. Harus juga kita mengakui satu realiti bahawa politik tidak selalunya rasional. Ada kalanya, malah kebanyakan masanya, hujah tidak mampu menyanggah sentimen, fakta gagal mengalahkan auta, bukti terus tenggelam ketika berdepan dengan fitnah.
Manusia mempercayai apa yang mahu dipercayainya, dan siapa yang dipercayainya. Di sini strategi PAS kena pada tempatnya. Dengan jaringan hubungan yang terbina, PAS mempunyai sentuhan tersendiri untuk menawan hati penyokongnya.
Namun ini tidak bermakna mustahil Kerajaan Madani pimpinan Anwar Ibrahim melakukan perubahan, cuma mereka perlu lebih pragmatik ketika mencaturkan strategi. Mustahil PH-BN menawan kubu PAS di Kelantan hanya dengan menganjurkan satu majlis rumah terbuka Hari Raya Aidilfitri. Mustahil Anwar mengolah restu satu generasi muda dengan konsep Madani-nya, sedangkan cendekiawan yang mampu mengolah konsep Madani, boleh jadi tidak lebih daripada bilangan jarinya.
Malah menggalaskan misi menangkis Gelombang Hijau di atas bahu sosok yang bernama Anwar Ibrahim sendiri antara punca masyarakat Malaysia ditenggelami Gelombang Hijau. Ia bukan sekadar sama ada Anwar mempertahankan prinsipnya, atau istiqamah dengan idealismenya, tetapi susunan gerak kerja yang teratur untuk mengolah persetujuan daripada masyarakat. Jelas, ia menuntut keringat satu pasukan untuk menyempurnakan misi ini, juga titisan peluh kesemua pendukung idealisme ini.
Andainya sebaran berita palsu, hujah berbaur kebencian, prejudis dalam group WhatsApp keluarga, atau saudara-mara pun gagal kita putuskan rantaiannya, jangan sesekali kita bermimpi bahawa Anwar mampu menangkis Gelombang Hijau.
转贴自：《当今大马》
20-5-2023
Dari segi strateginya, Perdana Menteri Anwar Ibrahim agak tepat untuk memilih isu air ketika menyantuni pengundi Kelantan, dalam majlis Rumah Terbuka Malaysia Madani baru-baru ini.
Sebagaimana yang kita sedia maklum, kemiskinan, pembangunan yang terbantut, infrastruktur yang serba kurang dan sebagainya, menjadi masalah yang membelenggu Kelantan buat sekian lama.
Malah jelajah ke Kelantan ini disempurnakan dengan sentuhan Anwar untuk ‘mendamaikan’ Nik Omar dan Nik Abduh, dua orang anak bekas menteri besar Kelantan merangkap Mursyidul Am PAS, Allahyarham Nik Abdul Aziz. Kedua-dua mereka kelihatan berselisih lantaran perbezaan politik sejak tahun-tahun kebelakangan.
Usaha yang didedahkan pihak ketiga (orang tengah, Wan Ji) ini memperlihatkan inisiatif Anwar untuk mencantumkan keluarga yang dicarik-carikkan mereka yang beretorik untuk menyatukan bangsa.
Barangkali inilah madani tanpa disebut madani – di sebalik pembangunan kebendaan, diangkat juga nilai kekeluargaan, persaudaraan dan kemanusiaan. Persoalannya, apakah langkah dan sentuhan ini memadai untuk “kerajaan madani” pimpinan Anwar menawan hati pengundi Kelantan, lantas menangkis “Gelombang Hijau” yang mengombak sejak PRU15 pada 19 November 2022?
Tidak kurang netizen yang menyindir perantau Kelantan, kononnya menikmati segala kemudahan asas di Lembah Klang, mengamalkan gaya hidup moden, tetapi balik mengundi untuk mengekalkan PAS sebagai kerajaan negeri Kelantan – sedangkan realiti bahawa perantau terpaksa mencari rezeki di luar Kelantan dengan sendirinya membuktikan kegagalan kerajaan negeri PAS untuk mengurus tadbir dan membangunkan Kelantan.
Namun sindiran sedemikian tidak mencetuskan perubahan, sebaliknya mengasingkan kita antara satu sama lain. Anak Kelantan semakin terpanggil untuk mengekalkan negerinya sedemikian rupa, yang tidak “tercemar” dengan kepesatan pembangunan seperti kota di negeri lain.
Biar dunianya kalut dengan air paip yang selut, asalkan akhiratnya tenang dengan jiwa yang jernih.
Lantas sukar untuk Pakatan Harapan (PH) mahupun Umno-Barisan Nasional menembusi Kelantan dengan sekadar membedil peluru bergelar “pembangunan”. Minda masyarakat tempatan menjadi benteng paling kukuh untuk mempertahankan kuasa PAS di Kelantan.
Pembentukan persepsi dan cara pemikiran masyarakat tidak berlaku dalam tempoh sebulan atau setahun, lantas mustahil ia diubah dalam tempoh enam bulan “kerajaan madani” memerintah (di peringkat persekutuan), atau enam minggu sebelum pilihan raya negeri.
Dalam makalah berjudul Explaining PAS’s Dominance In Kelantan yang dibentangkan Dr Azmil Tayeb sebelum PRU15, kita diperlihatkan bagaimana PAS menggunakan mekanisme dan jentera dalam kerajaan negeri untuk memperluaskan pengaruhnya.
Misalnya Bahagian Dakwah Halaqat di bawah Jabatan Hal Ehwal Agama Islam Kelantan, dengan 540 orang pegawai, menawarkan imam, ustaz dan ustazah, pendakwah dan mubaligh untuk setiap kawasan parlimen di Kelantan. Bayangkan kesannya apabila pemimpin-pemimpin agama ini menyampaikan mesej melalui khutbah Jumaat, kuliah tafsir, kuliah subuh dan kuliah maghrib dan sebagainya sepanjang masa, di bumi yang mana tokoh agama memiliki kewibawaan yang tersendiri.
Tidak cukup dengan itu, PAS sedar betapa pentingnya untuk membina jaringan hubungan di peringkat akar umbi. Antara 833 orang penghulu di Kelantan, yang dikatakan memainkan peranan sebagai “mata telinga” untuk PAS di peringkat akar umbi, 14 orang Penghulu Seranta dipertanggungjawabkan untuk menjalin hubungan dengan perantau di luar negeri.
Pertemuan diadakan dari semasa ke semasa untuk mendengar rintihan dan aspirasi anak Kelantan yang merantau ke luar negeri, di samping Penghulu Seranta berkongsi agenda perjuangan PAS.
Sementara itu, PAS terus memintas dengan mendampingi golongan anak muda berumur 18 tahun, tatkala PH terbuai dengan andaian optimis bahawa situasi akan memihak kepada PH jikalau umur kelayakan pengundi diturunkan dari 21 ke 18 tahun.
PAS menerokai Tik Tok, menubuhkan “Alternative Riding Club” (ARC) yang berkonvoi dengan motosikal – aktiviti yang amat popular dalam kalangan anak muda. Interaksi di alam maya mahupun pertemuan secara fizikal dalam realiti menyentuh hati anak muda, tidak kira di mana mereka berada.
Itupun belum diambil kira satu generasi yang disemai benihnya sejak tahun 1980-an, dan kini dituai hasilnya selepas 40 tahun. Sekilas pandang dari statistik laman rasminya (https://pemudapas.org.my/pasti/), Pusat Asuhan Tunas Islam (PASTI) mula beroperasi sejak tahun 1980, kini mencecah sejumlah 2,497 buah PASTI di seluruh negara.
Seramai 9,539 orang guru, dan seramai 125,065 orang murid berumur empat, lima dan enam pada tahun 2022. Bilangan pelajar PASTI menunjukkan peningkatan, iaitu 3.17% berbanding tahun 2021.
Malah PAS meneruskan cita-citanya untuk mewujudkan aliran pendidikan alternatif, dengan Sekolah Rendah Integrasi Teras Islam Al-Furqan (SRITI) dan Sekolah Menengah Integrasi Teras Islam (SMITI). Didaftarkan pada tahun 2016, SRITI memiliki 146 buah sekolah di seluruh negara pada tahun 2020; sementara tujuh buah SMITI mula beroperasi pada tahun 2020.
Sesungguhnya sistem pendidikan alternatif ini belum dilengkapi dengan institusi pengajian tinggi kelolaan PAS, namun, ia menjadi rahsia terbuka bahawa Persatuan Mahasiswa Islam (PMI) di setiap menara gading tempatan, yang membentuk Gabungan Mahasiswa Islam Se-Malaysia (GAMIS) di peringkat pusat, mempunyai hubungan dengan PAS. Tanpa pertikaian, GAMIS menjadi kuasa politik dalam kampus yang pengaruhnya tidak boleh dipandang remeh.
Dengan jaringan sebegini, kita tidak perlu terkejut seperti Najib Razak ketika mendapati RM42 juta masuk ke akaunnya, apabila gelombang hijau mengombak. PAS cuma menuai hasilnya setelah berdekad-dekad membanting tulang untuk membina kekuatan akar umbinya. Formula, model, atau mekanisme yang digunakan PAS di Kelantan, sudah pasti akan dicedok rakan seperjuangannya setelah mengambil alih kuasa di negeri Terengganu, Kedah dan Perlis. Dan jikalau berjaya, kekuatan PAS hanya akan terus berkembang.
Suka atau tidak, pengaruh PAS tidak akan menyusut dalam jangka masa terdekat. Harus juga kita mengakui satu realiti bahawa politik tidak selalunya rasional. Ada kalanya, malah kebanyakan masanya, hujah tidak mampu menyanggah sentimen, fakta gagal mengalahkan auta, bukti terus tenggelam ketika berdepan dengan fitnah.
Manusia mempercayai apa yang mahu dipercayainya, dan siapa yang dipercayainya. Di sini strategi PAS kena pada tempatnya. Dengan jaringan hubungan yang terbina, PAS mempunyai sentuhan tersendiri untuk menawan hati penyokongnya.
Namun ini tidak bermakna mustahil Kerajaan Madani pimpinan Anwar Ibrahim melakukan perubahan, cuma mereka perlu lebih pragmatik ketika mencaturkan strategi. Mustahil PH-BN menawan kubu PAS di Kelantan hanya dengan menganjurkan satu majlis rumah terbuka Hari Raya Aidilfitri. Mustahil Anwar mengolah restu satu generasi muda dengan konsep Madani-nya, sedangkan cendekiawan yang mampu mengolah konsep Madani, boleh jadi tidak lebih daripada bilangan jarinya.
Malah menggalaskan misi menangkis Gelombang Hijau di atas bahu sosok yang bernama Anwar Ibrahim sendiri antara punca masyarakat Malaysia ditenggelami Gelombang Hijau. Ia bukan sekadar sama ada Anwar mempertahankan prinsipnya, atau istiqamah dengan idealismenya, tetapi susunan gerak kerja yang teratur untuk mengolah persetujuan daripada masyarakat. Jelas, ia menuntut keringat satu pasukan untuk menyempurnakan misi ini, juga titisan peluh kesemua pendukung idealisme ini.
Andainya sebaran berita palsu, hujah berbaur kebencian, prejudis dalam group WhatsApp keluarga, atau saudara-mara pun gagal kita putuskan rantaiannya, jangan sesekali kita bermimpi bahawa Anwar mampu menangkis Gelombang Hijau.
-
老黄
- Site Admin
- Posts: 29036
- Joined: 29-07-05 Fri 12:07 am
- Location: 太平 --〉关丹
- Contact:
林宏祥以马来文悼念莫泰熙老师！
摘自：当今大马
Cikgu Bock: Pendidik Cina yang menjual cakoi
Diterbitkan: Jun 19, 2023
Ramai anak murid yang berasal dari aliran pendidikan bahasa Cina pernah mendengar orang tua ini bercerita. Ya, mendiang Bock Tai Hee, 79, seorang pejuang pendidikan Cina yang tegar, malah pernah ditahan selama 60 hari di bawah Akta Keselamatan Dalam Negeri (ISA) pada tahun 1975 tetapi atas tuduhan yang tidak pernah dibuktikan, sebagaimana tahanan ISA yang lain.
Bekas pengarah eksekutif Dong Zong (tahun 1981-2006) ini sempat meninggalkan wasiat bertulis, “Terima kasih kepada setiap insan yang baik”, sebelum menghembuskan nafas terakhir pada tengah hari Jumaat lalu. Sesungguhnya, pemergian Cikgu Bock menambah kepiluan kepada gerakan pendidikan bahasa Cina selepas mereka kehilangan seorang veteran, Goh Kean Seng pada bulan lalu.
Latar belakang Cikgu Bock sedemikian mungkin mengerutkan kening sesetengah pembaca Melayu. Dong Zong, bekas tahanan ISA, pendidikan aliran bahasa Cina…barangkali mencungkil label-label seperti cauvinis Cina, komunis, ektremis dalam minda. Persoalannya, jikalau itu perwatakan Cikgu Bock, bagaimana kisah yang diceritakan mendiang mampu menyentuh hati generasi muda masyarakat Cina pada abad ke-21?
Biar saya berterus-terang, perjuangan dengan retorik “bangsa” yang keras sudah menjadi agak basi untuk dihadam generasi anak muda pada zaman sekarang. Malah generasi seperti saya, yang tidak lagi muda, pernah diasak dengan persoalan bagaimana seseorang itu boleh dipertanggungjawabkan atas satu pilihan yang tidak dibuat olehnya secara bebas? Dengan kata lain, saya gagal diyakinkan dengan logik “orang Cina wajib menyokong pendidikan bahasa Cina” kerana saya tidak diberikan kebebasan untuk memilih sama ada saya dilahirkan sebagai Cina atau bukan Cina di bumi ini.
Fahaman sedemikian sepatutnya mengasingkan diri saya daripada perjuangan pendidikan bahasa Cina, dan mustahil kisah perjuangan mendiang Bock menarik minat saya.
Namun apa yang berlaku di sebaliknya. Kisah yang diceritakan mendiang Bock tetap memahat dalam ingatan saya, sungguhpun 20 tahun dikunyah zaman. Pendidikan yang dipromosikan Bock bukan sekadar berlegar-legar pada bahasa Cina, tetapi pembinaan keyakinan, nilai belas kasihan, integriti dan sebagainya dalam kalangan pelajar.
Antara kisah yang saya masih ingat, mendiang Bock memohon untuk mengambil alih satu kelas tercorot yang kebanyakan pelajarnya tercicir. Mereka berasal dari keluarga golongan terpinggir pada zaman sekitar tahun 1970-an, dan dibiar dalam keadaan terbiar sebelum ini.
Sebagai guru kelas merangkap guru sains, Cikgu Bock cuba menyesuaikan silibus berdasarkan kemampuan pelajar, malah mengubah suai kaedah ujian, agar pelajar tidak masuk gelanggang peperiksaan hanya untuk dinafikan kemampuan mereka. Cikgu Bock cukup sedar, jikalau dinilai dengan piawaian normal, sudah tentu budak-budak ini akan gagal dalam peperiksaan.
Maka Cikgu Bock mengubah suai soalan, andainya pelajar berjaya membawa balik benda hidup dari pekarangan sekolah, maka dia akan diberikan markah lulus. Lantas anak muridnya mencari cacing, serangga dan sebagainya untuk dibawa balik ke bilik darjah, dan perhatikan sifat dan tabiat organisma tersebut untuk hari-hari seterusnya, sambil dijadikan bahan pengajaran oleh guru sains.
Kesudahannya, satu kelas lulus tanpa sesiapa digagalkan!
Kisah ini menjentik hati saya kerana saya pernah berkhidmat sebagai guru sementara ketika menunggu keputusan STPM. Saya guru yang tegas pada usia 20 tahun, cuba sedaya-upaya untuk menyediakan soalan peperiksaan yang mencabar, dengan andaian semakin sukar soalan peperiksaan, maka semakin tinggi tahap kualitinya.
Semakin dewasa kemudian, saya sedar bahawa andaian tersebut adalah satu kesilapan. Pembinaan keyakinan dalam diri pelajar juga tidak kurang pentingnya. Realitinya, tidak semua pelajar berbakat dalam bidang akademik. Mereka lali setelah digagalkan berkali-kali. Bukan sahaja mereka hilang perasaan, tetapi mereka juga hilang minat, hilang keyakinan dan paling dahsyat, hilang semangat dalam hidup.
Bayangkan, andainya Cikgu Bock menjalankan tugas rutinnya seperti biasa, peperiksaan tersebut tidak lebih sebagai satu lagi kegagalan untuk pelajar tersebut. Namun, pengubahsuaian kaedah peperiksaan ketika itu boleh jadi peristiwa yang dikenang pelajar sebagai kali pertama lulus dalam peperiksaan. Ia saat yang sukar dipadamkan dari ingatan. Siapa tahu jikalau ia menjadi titik perubahan dalam hayat salah seorang pelajar itu?
Penahanan di bawah ISA menghalang Bock daripada menyambung kerjayanya sebagai guru setelah berkhidmat untuk lapan tahun. Bock dikenakan sekatan pergerakan selepas dibebaskan dan tidak dibenarkan untuk kembali mengajar. Maka graduan fakulti kimia ini terpaksa mencari rezeki dengan menjual cakoi di tepi jalan.
Menurut Bock, bekas pelajarnya cuba mengelak bertembung dengannya, barangkali tidak mahu Bock berasa kekok sebagai penjual cakoi di depan mereka. Namun, Bock tidak berasa segan atau malu sama sekali, malah Bock dengan yakin dan bangga menghulurkan cakoi air tangannya kepada pelajar itu, “Ini cakoi yang cikgu sediakan berdasarkan teori kimia. Kamu mesti cuba!”
Demikianlah mendiang Bock. Darjat dan maruah seseorang tidak diukur mengikut pekerjaan atau status sosialnya, tetapi sejauh mana seseorang itu ghairah terhadap kerjanya, juga rasa tanggungjawab ke atas kepakarannya.
Mendiang Bock pernah menerajui Sekolah Menengah Persendirian Chung Hwa di Kelantan pada tahun 2008, sementara lembaga pengelola sekolah itu berhempas-pulas mencari calon pengetua baru. Menurut guru yang menjadi rakan sekerjanya ketika itu, sudah menjadi satu kebiasaan untuk Bock mengutip sampah dalam pekarangan sekolah. Malah, pada hujung minggu, Bock akan mengetuai anak murid sekolahnya untuk mengutip sampah di luar pekarangan sekolah pula. Inilah pendidikan melalui teladan, memperlihatkan bagaimana seorang insan mempengaruhi insan lain dengan perwatakannya yang bersinar.
Ketika menyandang jawatan CEO Dong Zong, Bock akan bertukar menjadi “tukang kebun” dalam pekarangan bangunan Dong Zong selepas waktu pejabat. Memang itu minat mendiang - menanam pokok bunga dan menghiasi ruangan yang ada. Malah Bock lebih selesa untuk menggelar dirinya sebagai “tukang kebun pendidikan bahasa Cina” dan bersedia untuk berkhidmat selama-lamanya tanpa mengharapkan ganjaran.
Ketepikan perbezaan kita dalam bahasa, bukankah perwatakan mendiang Bock sebagai pendidik cukup menyentuh hati? Pendidikan untuk membina keyakinan, membentuk jati diri, mengasuh anak agar tidak rendah diri kerana pekerjaannya, menginsafkan insan bahawa maruah terbina atas amanah dan sikap profesional ketika menyempurnakan tugas, membimbing generasi muda untuk mengerti tanggungjawabnya terhadap alam sekitar.
Nilai dan pegangan sedemikian menjalinkan kita antara satu sama lain, sungguhpun disampaikan dengan bahasa yang berbeza. Tidak semua pandangan mendiang Bock saya setuju, maklumlah kita hidup pada zaman yang amat lebar jurangnya. Tetapi tidak sesekali saya menafikan komitmen dan semangat mendiang untuk menjadikan tanah air ini lebih baik melalui pendidikan.
Seperkara lagi, Bock seorang yang suka mengumpul batu-batan dan menghadiahkan batu-batan kepada kawannya. Mendiang suka pepatah Cina yang berbunyi, selagi batu masih ada, api tidak terpadam. Maklumlah, nenek moyang kita menyalakan api dengan menggesekkan batu pada zaman purba. Makna tersiratnya, harapan tetap ada selagi kita tidak berputus asa.
Alangkah sedihnya, Cikgu Bock telah meninggal dunia, meninggalkan batu-batannya bersama kita. Moga-moga apinya tetap membara, dan tidak terpadam buat selama-lamanya.
摘自：当今大马
Cikgu Bock: Pendidik Cina yang menjual cakoi
Diterbitkan: Jun 19, 2023
Ramai anak murid yang berasal dari aliran pendidikan bahasa Cina pernah mendengar orang tua ini bercerita. Ya, mendiang Bock Tai Hee, 79, seorang pejuang pendidikan Cina yang tegar, malah pernah ditahan selama 60 hari di bawah Akta Keselamatan Dalam Negeri (ISA) pada tahun 1975 tetapi atas tuduhan yang tidak pernah dibuktikan, sebagaimana tahanan ISA yang lain.
Bekas pengarah eksekutif Dong Zong (tahun 1981-2006) ini sempat meninggalkan wasiat bertulis, “Terima kasih kepada setiap insan yang baik”, sebelum menghembuskan nafas terakhir pada tengah hari Jumaat lalu. Sesungguhnya, pemergian Cikgu Bock menambah kepiluan kepada gerakan pendidikan bahasa Cina selepas mereka kehilangan seorang veteran, Goh Kean Seng pada bulan lalu.
Latar belakang Cikgu Bock sedemikian mungkin mengerutkan kening sesetengah pembaca Melayu. Dong Zong, bekas tahanan ISA, pendidikan aliran bahasa Cina…barangkali mencungkil label-label seperti cauvinis Cina, komunis, ektremis dalam minda. Persoalannya, jikalau itu perwatakan Cikgu Bock, bagaimana kisah yang diceritakan mendiang mampu menyentuh hati generasi muda masyarakat Cina pada abad ke-21?
Biar saya berterus-terang, perjuangan dengan retorik “bangsa” yang keras sudah menjadi agak basi untuk dihadam generasi anak muda pada zaman sekarang. Malah generasi seperti saya, yang tidak lagi muda, pernah diasak dengan persoalan bagaimana seseorang itu boleh dipertanggungjawabkan atas satu pilihan yang tidak dibuat olehnya secara bebas? Dengan kata lain, saya gagal diyakinkan dengan logik “orang Cina wajib menyokong pendidikan bahasa Cina” kerana saya tidak diberikan kebebasan untuk memilih sama ada saya dilahirkan sebagai Cina atau bukan Cina di bumi ini.
Fahaman sedemikian sepatutnya mengasingkan diri saya daripada perjuangan pendidikan bahasa Cina, dan mustahil kisah perjuangan mendiang Bock menarik minat saya.
Namun apa yang berlaku di sebaliknya. Kisah yang diceritakan mendiang Bock tetap memahat dalam ingatan saya, sungguhpun 20 tahun dikunyah zaman. Pendidikan yang dipromosikan Bock bukan sekadar berlegar-legar pada bahasa Cina, tetapi pembinaan keyakinan, nilai belas kasihan, integriti dan sebagainya dalam kalangan pelajar.
Antara kisah yang saya masih ingat, mendiang Bock memohon untuk mengambil alih satu kelas tercorot yang kebanyakan pelajarnya tercicir. Mereka berasal dari keluarga golongan terpinggir pada zaman sekitar tahun 1970-an, dan dibiar dalam keadaan terbiar sebelum ini.
Sebagai guru kelas merangkap guru sains, Cikgu Bock cuba menyesuaikan silibus berdasarkan kemampuan pelajar, malah mengubah suai kaedah ujian, agar pelajar tidak masuk gelanggang peperiksaan hanya untuk dinafikan kemampuan mereka. Cikgu Bock cukup sedar, jikalau dinilai dengan piawaian normal, sudah tentu budak-budak ini akan gagal dalam peperiksaan.
Maka Cikgu Bock mengubah suai soalan, andainya pelajar berjaya membawa balik benda hidup dari pekarangan sekolah, maka dia akan diberikan markah lulus. Lantas anak muridnya mencari cacing, serangga dan sebagainya untuk dibawa balik ke bilik darjah, dan perhatikan sifat dan tabiat organisma tersebut untuk hari-hari seterusnya, sambil dijadikan bahan pengajaran oleh guru sains.
Kesudahannya, satu kelas lulus tanpa sesiapa digagalkan!
Kisah ini menjentik hati saya kerana saya pernah berkhidmat sebagai guru sementara ketika menunggu keputusan STPM. Saya guru yang tegas pada usia 20 tahun, cuba sedaya-upaya untuk menyediakan soalan peperiksaan yang mencabar, dengan andaian semakin sukar soalan peperiksaan, maka semakin tinggi tahap kualitinya.
Semakin dewasa kemudian, saya sedar bahawa andaian tersebut adalah satu kesilapan. Pembinaan keyakinan dalam diri pelajar juga tidak kurang pentingnya. Realitinya, tidak semua pelajar berbakat dalam bidang akademik. Mereka lali setelah digagalkan berkali-kali. Bukan sahaja mereka hilang perasaan, tetapi mereka juga hilang minat, hilang keyakinan dan paling dahsyat, hilang semangat dalam hidup.
Bayangkan, andainya Cikgu Bock menjalankan tugas rutinnya seperti biasa, peperiksaan tersebut tidak lebih sebagai satu lagi kegagalan untuk pelajar tersebut. Namun, pengubahsuaian kaedah peperiksaan ketika itu boleh jadi peristiwa yang dikenang pelajar sebagai kali pertama lulus dalam peperiksaan. Ia saat yang sukar dipadamkan dari ingatan. Siapa tahu jikalau ia menjadi titik perubahan dalam hayat salah seorang pelajar itu?
Penahanan di bawah ISA menghalang Bock daripada menyambung kerjayanya sebagai guru setelah berkhidmat untuk lapan tahun. Bock dikenakan sekatan pergerakan selepas dibebaskan dan tidak dibenarkan untuk kembali mengajar. Maka graduan fakulti kimia ini terpaksa mencari rezeki dengan menjual cakoi di tepi jalan.
Menurut Bock, bekas pelajarnya cuba mengelak bertembung dengannya, barangkali tidak mahu Bock berasa kekok sebagai penjual cakoi di depan mereka. Namun, Bock tidak berasa segan atau malu sama sekali, malah Bock dengan yakin dan bangga menghulurkan cakoi air tangannya kepada pelajar itu, “Ini cakoi yang cikgu sediakan berdasarkan teori kimia. Kamu mesti cuba!”
Demikianlah mendiang Bock. Darjat dan maruah seseorang tidak diukur mengikut pekerjaan atau status sosialnya, tetapi sejauh mana seseorang itu ghairah terhadap kerjanya, juga rasa tanggungjawab ke atas kepakarannya.
Mendiang Bock pernah menerajui Sekolah Menengah Persendirian Chung Hwa di Kelantan pada tahun 2008, sementara lembaga pengelola sekolah itu berhempas-pulas mencari calon pengetua baru. Menurut guru yang menjadi rakan sekerjanya ketika itu, sudah menjadi satu kebiasaan untuk Bock mengutip sampah dalam pekarangan sekolah. Malah, pada hujung minggu, Bock akan mengetuai anak murid sekolahnya untuk mengutip sampah di luar pekarangan sekolah pula. Inilah pendidikan melalui teladan, memperlihatkan bagaimana seorang insan mempengaruhi insan lain dengan perwatakannya yang bersinar.
Ketika menyandang jawatan CEO Dong Zong, Bock akan bertukar menjadi “tukang kebun” dalam pekarangan bangunan Dong Zong selepas waktu pejabat. Memang itu minat mendiang - menanam pokok bunga dan menghiasi ruangan yang ada. Malah Bock lebih selesa untuk menggelar dirinya sebagai “tukang kebun pendidikan bahasa Cina” dan bersedia untuk berkhidmat selama-lamanya tanpa mengharapkan ganjaran.
Ketepikan perbezaan kita dalam bahasa, bukankah perwatakan mendiang Bock sebagai pendidik cukup menyentuh hati? Pendidikan untuk membina keyakinan, membentuk jati diri, mengasuh anak agar tidak rendah diri kerana pekerjaannya, menginsafkan insan bahawa maruah terbina atas amanah dan sikap profesional ketika menyempurnakan tugas, membimbing generasi muda untuk mengerti tanggungjawabnya terhadap alam sekitar.
Nilai dan pegangan sedemikian menjalinkan kita antara satu sama lain, sungguhpun disampaikan dengan bahasa yang berbeza. Tidak semua pandangan mendiang Bock saya setuju, maklumlah kita hidup pada zaman yang amat lebar jurangnya. Tetapi tidak sesekali saya menafikan komitmen dan semangat mendiang untuk menjadikan tanah air ini lebih baik melalui pendidikan.
Seperkara lagi, Bock seorang yang suka mengumpul batu-batan dan menghadiahkan batu-batan kepada kawannya. Mendiang suka pepatah Cina yang berbunyi, selagi batu masih ada, api tidak terpadam. Maklumlah, nenek moyang kita menyalakan api dengan menggesekkan batu pada zaman purba. Makna tersiratnya, harapan tetap ada selagi kita tidak berputus asa.
Alangkah sedihnya, Cikgu Bock telah meninggal dunia, meninggalkan batu-batannya bersama kita. Moga-moga apinya tetap membara, dan tidak terpadam buat selama-lamanya.
-
老黄
- Site Admin
- Posts: 29036
- Joined: 29-07-05 Fri 12:07 am
- Location: 太平 --〉关丹
- Contact:
宏祥这可是用心良苦。
纪念和表扬莫泰熙老师的文章，用中文发表的多如繁星，宏祥不需再插上一脚。但是就马来社会而言，莫泰熙老师却是陌生的。为何他的离世会引发众人的哀悼，何以他为万众所敬仰？这些，恐怕他们就无法知悉了。
因此，宏祥用马来文在当今大马发布的文章，是意义深远的。
'Tak apa kimia 0%, kamu mungkin insan 100%'
Jun 28, 2023 8:00 AM
转自：《当今大马》
Apa kata-kata semangat yang boleh disampaikan seorang guru kepada seorang pelajar yang mendapat markah 0 peratus dalam peperiksaan kertas Kimianya?
Bahkan guru itu pun sudah lupa apa yang diungkapkan dirinya setelah tiga dekad berlalu.
Dalam satu temuramah media, mendiang Cikgu Bock berkongsi kisah bagaimana dirinya didatangi seorang bekas pelajar, yang kini taukeh besar sebuah syarikat tersenarai.
Meskipun disebutkan nama, sosok tersebut tetap tidak tercungkil dari ingatan Cikgu Bock, memandangkan bekas pelajar itu tidak begitu menonjol ketika zaman sekolah.
Namun, menurut bekas pelajar itu, dia tetap mengingati Cikgu Bock buat selama-lamanya.
Terkejut juga Cikgu Bock sehingga bertanya, “Adakah saya pernah pukul kamu?”
“Tidak, cikgu telah mengungkapkan kata-kata yang memberi impak kepada saya buat seumur hidup.” Taukeh besar itu menyambung, “Mustahil saya mencapai apa yang ada pada hari ini tanpa kata-kata itu.”
Cikgu Bock pun terfikir-fikir, apakah kata-kata azimat yang pernah diungkapkannya, sehingga mendorong bekas pelajarnya untuk mencapai kejayaan?
Taukeh besar itu mengaku dirinya bukan jenis pelajar yang cemerlang dari segi prestasi akademik, malah mendapat markah 0 peratus untuk Kimia dalam peperiksaan pertama.
Semua pelajar dipanggil satu persatu untuk duduk bersemuka dengan Cikgu Bock, bersama kertas ujian masing-masing dalam tangan. Cikgu Bock akan mengupas, kelebihan dan kelemahan pelajar berdasarkan prestasi masing-masing, dan mengakhiri dengan sepatah dua kata-kata semangat. Cuma, apakah galakan yang boleh diberikan kepada pelajar yang mendapat 0 peratus?
Menurut bekas pelajarnya, Cikgu Bock berkata, “Tak apa kalau Kimia kamu dapat 0 peratus. Kamu mungkin mendapat 100 peratus sebagai seorang insan.”
Barulah Cikgu Bock sedar bahawa sepatah dua kata seseorang guru boleh meletakkan pelajarnya di “syurga” atau “neraka”. Memandangkan kata-kata, sikap, cara penyampaian seseorang guru mampu mencetuskan impak yang sebegitu besar terhadap pelajar, bukankah seseorang guru harus lebih serius untuk memikirkan apa yang ingin diungkapkan, agar kata-kata itu memiliki nilai dan fungsi pendidikan?
Demikianlah kesimpulan Cikgu Bock, yang bukan sahaja sanggup menemani anak muridnya mendewasa dengan penuh kesabaran, tetapi juga dengan kreativiti.
Ini kerana Cikgu Bock mempercayai pendidikan bukan sekadar mengajar pelajar untuk menghadapi peperiksaan, tetapi menyantuni setiap pelajar sebagai insan yang istimewa. Cikgu Bock sentiasa memerah otak untuk memastikan anak muridnya meminati kelasnya.
Dalam satu rakaman temu ramah yang lain, Cikgu Bock berkongsi kisah seorang ketua darjah yang sentiasa mengantuk dalam kelas. Umpama video pendek yang sering kita tonton di media sosial, pelajar ini mengantuk kerana dia terpaksa bangun pada pukul empat pagi untuk menolong ibu bapanya yang menoreh getah. Kemudian dia bergegas ke sekolah tanpa makan sarapan.
“Patutlah dia mengantuk. Bagaimana remaja yang sedang membesar ini, boleh menumpu perhatian dalam kelas tanpa makan sarapan?” Setelah mengetahui puncanya, Cikgu Bock pun pergi membeli biskut dalam tong, milo, tepung susu, dan cerek elektrik dengan wang sakunya, untuk disimpan dalam kelas.
Mendiang mengumumkan bahawa sesiapa yang belum makan sarapan, dibenarkan makan dalam kelas, dengan syarat tidak mengganggu pelajar yang lain.
Namun tindakan ini melanggar peraturan sekolah, yang melarang pelajar makan ketika kelas sedang dijalankan. Sesetengah guru mengadu kepada pengetua, tetapi pengetua juga berasa serba salah, kerana sedar akan kesungguhan Cikgu Bock untuk membela pelajarnya.
Rupa-rupanya Malaysia memiliki Great Teacher Onizuka (sebuah drama Jepun yang mengisahkan bagaimana seorang guru berdepan dengan pelajar bermasalah) dalam versi tempatan, sejak zaman 1970-an lagi.
Untuk Cikgu Bock, yang lebih suka dikenali sebagai “tukang kebun”, pendidikan adalah pertanian, dan bukan perindustrian. Mendiang pernah membuat perumpamaan sebegini,
“Tumbuhan yang sama, boleh jadi menyerap kandungan mineral yang berbeza (jikapun ditanam bersama). Jikalau terdapat seketul batu dalam tanah itu, maka kandungan mineral dan air yang diserap tumbuhan itu akan menjadi kurang, lantas pertumbuhannya menjadi perlahan. Bukan disebabkan tumbuhan tersebut tidak baik, tetapi disebabkan halangan batu itu.”
“Jadi, andainya kita membenarkan setiap hidup untuk berkembang dan mendewasa dengan semulajadi, kita harus menerima hakikat bahawa kadar pertumbuhan masing-masing adalah berbeza. Masalahnya pendidikan kita tidak membenarkan pelajar ketinggalan langkahnya.
Jadi, apa yang boleh dilakukan guru adalah memberi galakan, menyedarkan pelajar itu bahawa ia bukan masalah dirinya semata-mata, tetapi juga faktor lain,” kata Cikgu Bock.
Kreativiti seseorang guru akan terbantut jikalau segala fokusnya hanya tertumpu kepada soal peperiksaan, tanpa keprihatinan untuk mengambil berat bagaimana seseorang insan mendewasa. Cikgu Bock menerima perbezaan bahawa bunga bermekar pada kadar yang berbeza, dan setiap insan terserlah bakatnya di peringkat yang berbeza, boleh jadi di sekolah, universiti, atau di gelanggang kerjayanya.
“Cabarannya, apakah kita selaku ibu bapa, atau guru, sanggup mencurahkan kesabaran untuk menunggu dan menemani tumbuhan itu sehingga ia memekarkan bunganya?” tanya Cikgu Bock.
Tiada pertikaian bahawa Cikgu Bock telah mencurahkan segala masa dan kesabaran untuk anak muridnya, di samping memperjuangkan pendidikan bahasa Cina di tanah air ini. Pernah juga Cikgu Bock bermuhasabah, adakah dirinya terlalu fokus kepada perjuangannya, sehingga mengabaikan peranan diri sebagai suami dan bapa?
Penilaian Cikgu Bock ke atas dirinya mendapati dia tidak lulus sebagai suami dan bapa, maka dipanggil satu mesyuarat keluarga pada suatu hari, bertempat di restoran makanan western, untuk dirinya mendengar penilaian daripada ahli keluarganya. Cikgu Bock berterus-terang, mengakui kekurangan dirinya, dan membuka ruang untuk dikritik anak-anaknya. Namun, tiada yang bersuara. Akhirnya mendiang berdiri, tunduk dan memohon maaf kepada setiap ahli keluarganya.
Mereka yang pernah mendengar kisah Cikgu Bock, akan tahu bahawa mendiang menyalahkan dirinya kerana tidak meluangkan lebih masa untuk keluarganya.
Ketidaksempurnaan ini diterima Cikgu Bock sebagai kekesalan yang gagal ditebus untuk seumur hidupnya.
Bagaimanapun, anak-anak Cikgu Bock akhirnya bersuara untuk menyanggah ayah mereka dalam upacara sebelum pengebumian bapa mereka. Anak perempuan sulungnya berkata, penilaian itu tidak seharusnya dilakukan oleh bapanya seorang, tetapi juga anak-anaknya. Dan untuk anak-anak Cikgu Bock, mereka memberi markah 100 peratus kepada ayah mereka.
Ia bukan sekadar pujian untuk ayah mereka yang telah meninggal dunia. Dalam satu tulisan anak lelakinya, Bock Chek Lim, mengisahkan bagaimana ayah mereka menyimpan dengan elok kesemua warkah yang pernah dikirim anak-anaknya ketika melanjutkan pengajian di universiti. Malah kesemua gambar yang pernah diambil ketika zaman kanak-kanak, dilabel dengan tarikh dan lokasi; bahkan karya lukisan dan karangan anak-anaknya pun disimpan dengan baik, sebelum diserahkan kepada mereka beberapa tahun lalu.
Lebih-lebih lagi, Cikgu Bock tidak pernah menyekat anaknya daripada mengejar cita-cita mereka. Bayangkan, tiga dekad sebelum ini, Cikgu Bock membenarkan anaknya untuk melanjutkan pengajian dalam bidang seni, muzik klasik, alam sekitar dan sebagainya, yang mungkin kabur masa depannya ketika itu. Namun, apakah kasih lebih mendalam yang boleh dicurahkan seorang bapa, jikalau bukan menghormati pilihan anaknya?
Mujur, penghargaan ini sempat disampaikan kepada Cikgu Bock, pada detik saat sebelum mendiang menghembuskan nafas terakhir. Saya dimaklumkan seorang rakan yang kebetulan berada di wad sebelum Cikgu Bock meninggal dunia, bahawa salah seorang anaknya mengucapkan terima kasih kepada ayahnya, kerana tidak pernah mengharapkan dirinya mendapat nombor satu dalam kelas, tetapi mengharapkan dia menjadi insan yang baik.
Ini kerana menurut ayahnya, menjadi insan yang baik lebih penting daripada mendapat nombor satu dalam kelas.
Ia menjelaskan mengapa pemergian Cikgu Bock begitu menyentuh hati, sebagaimana kisah hidupnya yang berwarna-warni.
纪念和表扬莫泰熙老师的文章，用中文发表的多如繁星，宏祥不需再插上一脚。但是就马来社会而言，莫泰熙老师却是陌生的。为何他的离世会引发众人的哀悼，何以他为万众所敬仰？这些，恐怕他们就无法知悉了。
因此，宏祥用马来文在当今大马发布的文章，是意义深远的。
'Tak apa kimia 0%, kamu mungkin insan 100%'
Jun 28, 2023 8:00 AM
转自：《当今大马》
Apa kata-kata semangat yang boleh disampaikan seorang guru kepada seorang pelajar yang mendapat markah 0 peratus dalam peperiksaan kertas Kimianya?
Bahkan guru itu pun sudah lupa apa yang diungkapkan dirinya setelah tiga dekad berlalu.
Dalam satu temuramah media, mendiang Cikgu Bock berkongsi kisah bagaimana dirinya didatangi seorang bekas pelajar, yang kini taukeh besar sebuah syarikat tersenarai.
Meskipun disebutkan nama, sosok tersebut tetap tidak tercungkil dari ingatan Cikgu Bock, memandangkan bekas pelajar itu tidak begitu menonjol ketika zaman sekolah.
Namun, menurut bekas pelajar itu, dia tetap mengingati Cikgu Bock buat selama-lamanya.
Terkejut juga Cikgu Bock sehingga bertanya, “Adakah saya pernah pukul kamu?”
“Tidak, cikgu telah mengungkapkan kata-kata yang memberi impak kepada saya buat seumur hidup.” Taukeh besar itu menyambung, “Mustahil saya mencapai apa yang ada pada hari ini tanpa kata-kata itu.”
Cikgu Bock pun terfikir-fikir, apakah kata-kata azimat yang pernah diungkapkannya, sehingga mendorong bekas pelajarnya untuk mencapai kejayaan?
Taukeh besar itu mengaku dirinya bukan jenis pelajar yang cemerlang dari segi prestasi akademik, malah mendapat markah 0 peratus untuk Kimia dalam peperiksaan pertama.
Semua pelajar dipanggil satu persatu untuk duduk bersemuka dengan Cikgu Bock, bersama kertas ujian masing-masing dalam tangan. Cikgu Bock akan mengupas, kelebihan dan kelemahan pelajar berdasarkan prestasi masing-masing, dan mengakhiri dengan sepatah dua kata-kata semangat. Cuma, apakah galakan yang boleh diberikan kepada pelajar yang mendapat 0 peratus?
Menurut bekas pelajarnya, Cikgu Bock berkata, “Tak apa kalau Kimia kamu dapat 0 peratus. Kamu mungkin mendapat 100 peratus sebagai seorang insan.”
Barulah Cikgu Bock sedar bahawa sepatah dua kata seseorang guru boleh meletakkan pelajarnya di “syurga” atau “neraka”. Memandangkan kata-kata, sikap, cara penyampaian seseorang guru mampu mencetuskan impak yang sebegitu besar terhadap pelajar, bukankah seseorang guru harus lebih serius untuk memikirkan apa yang ingin diungkapkan, agar kata-kata itu memiliki nilai dan fungsi pendidikan?
Demikianlah kesimpulan Cikgu Bock, yang bukan sahaja sanggup menemani anak muridnya mendewasa dengan penuh kesabaran, tetapi juga dengan kreativiti.
Ini kerana Cikgu Bock mempercayai pendidikan bukan sekadar mengajar pelajar untuk menghadapi peperiksaan, tetapi menyantuni setiap pelajar sebagai insan yang istimewa. Cikgu Bock sentiasa memerah otak untuk memastikan anak muridnya meminati kelasnya.
Dalam satu rakaman temu ramah yang lain, Cikgu Bock berkongsi kisah seorang ketua darjah yang sentiasa mengantuk dalam kelas. Umpama video pendek yang sering kita tonton di media sosial, pelajar ini mengantuk kerana dia terpaksa bangun pada pukul empat pagi untuk menolong ibu bapanya yang menoreh getah. Kemudian dia bergegas ke sekolah tanpa makan sarapan.
“Patutlah dia mengantuk. Bagaimana remaja yang sedang membesar ini, boleh menumpu perhatian dalam kelas tanpa makan sarapan?” Setelah mengetahui puncanya, Cikgu Bock pun pergi membeli biskut dalam tong, milo, tepung susu, dan cerek elektrik dengan wang sakunya, untuk disimpan dalam kelas.
Mendiang mengumumkan bahawa sesiapa yang belum makan sarapan, dibenarkan makan dalam kelas, dengan syarat tidak mengganggu pelajar yang lain.
Namun tindakan ini melanggar peraturan sekolah, yang melarang pelajar makan ketika kelas sedang dijalankan. Sesetengah guru mengadu kepada pengetua, tetapi pengetua juga berasa serba salah, kerana sedar akan kesungguhan Cikgu Bock untuk membela pelajarnya.
Rupa-rupanya Malaysia memiliki Great Teacher Onizuka (sebuah drama Jepun yang mengisahkan bagaimana seorang guru berdepan dengan pelajar bermasalah) dalam versi tempatan, sejak zaman 1970-an lagi.
Untuk Cikgu Bock, yang lebih suka dikenali sebagai “tukang kebun”, pendidikan adalah pertanian, dan bukan perindustrian. Mendiang pernah membuat perumpamaan sebegini,
“Tumbuhan yang sama, boleh jadi menyerap kandungan mineral yang berbeza (jikapun ditanam bersama). Jikalau terdapat seketul batu dalam tanah itu, maka kandungan mineral dan air yang diserap tumbuhan itu akan menjadi kurang, lantas pertumbuhannya menjadi perlahan. Bukan disebabkan tumbuhan tersebut tidak baik, tetapi disebabkan halangan batu itu.”
“Jadi, andainya kita membenarkan setiap hidup untuk berkembang dan mendewasa dengan semulajadi, kita harus menerima hakikat bahawa kadar pertumbuhan masing-masing adalah berbeza. Masalahnya pendidikan kita tidak membenarkan pelajar ketinggalan langkahnya.
Jadi, apa yang boleh dilakukan guru adalah memberi galakan, menyedarkan pelajar itu bahawa ia bukan masalah dirinya semata-mata, tetapi juga faktor lain,” kata Cikgu Bock.
Kreativiti seseorang guru akan terbantut jikalau segala fokusnya hanya tertumpu kepada soal peperiksaan, tanpa keprihatinan untuk mengambil berat bagaimana seseorang insan mendewasa. Cikgu Bock menerima perbezaan bahawa bunga bermekar pada kadar yang berbeza, dan setiap insan terserlah bakatnya di peringkat yang berbeza, boleh jadi di sekolah, universiti, atau di gelanggang kerjayanya.
“Cabarannya, apakah kita selaku ibu bapa, atau guru, sanggup mencurahkan kesabaran untuk menunggu dan menemani tumbuhan itu sehingga ia memekarkan bunganya?” tanya Cikgu Bock.
Tiada pertikaian bahawa Cikgu Bock telah mencurahkan segala masa dan kesabaran untuk anak muridnya, di samping memperjuangkan pendidikan bahasa Cina di tanah air ini. Pernah juga Cikgu Bock bermuhasabah, adakah dirinya terlalu fokus kepada perjuangannya, sehingga mengabaikan peranan diri sebagai suami dan bapa?
Penilaian Cikgu Bock ke atas dirinya mendapati dia tidak lulus sebagai suami dan bapa, maka dipanggil satu mesyuarat keluarga pada suatu hari, bertempat di restoran makanan western, untuk dirinya mendengar penilaian daripada ahli keluarganya. Cikgu Bock berterus-terang, mengakui kekurangan dirinya, dan membuka ruang untuk dikritik anak-anaknya. Namun, tiada yang bersuara. Akhirnya mendiang berdiri, tunduk dan memohon maaf kepada setiap ahli keluarganya.
Mereka yang pernah mendengar kisah Cikgu Bock, akan tahu bahawa mendiang menyalahkan dirinya kerana tidak meluangkan lebih masa untuk keluarganya.
Ketidaksempurnaan ini diterima Cikgu Bock sebagai kekesalan yang gagal ditebus untuk seumur hidupnya.
Bagaimanapun, anak-anak Cikgu Bock akhirnya bersuara untuk menyanggah ayah mereka dalam upacara sebelum pengebumian bapa mereka. Anak perempuan sulungnya berkata, penilaian itu tidak seharusnya dilakukan oleh bapanya seorang, tetapi juga anak-anaknya. Dan untuk anak-anak Cikgu Bock, mereka memberi markah 100 peratus kepada ayah mereka.
Ia bukan sekadar pujian untuk ayah mereka yang telah meninggal dunia. Dalam satu tulisan anak lelakinya, Bock Chek Lim, mengisahkan bagaimana ayah mereka menyimpan dengan elok kesemua warkah yang pernah dikirim anak-anaknya ketika melanjutkan pengajian di universiti. Malah kesemua gambar yang pernah diambil ketika zaman kanak-kanak, dilabel dengan tarikh dan lokasi; bahkan karya lukisan dan karangan anak-anaknya pun disimpan dengan baik, sebelum diserahkan kepada mereka beberapa tahun lalu.
Lebih-lebih lagi, Cikgu Bock tidak pernah menyekat anaknya daripada mengejar cita-cita mereka. Bayangkan, tiga dekad sebelum ini, Cikgu Bock membenarkan anaknya untuk melanjutkan pengajian dalam bidang seni, muzik klasik, alam sekitar dan sebagainya, yang mungkin kabur masa depannya ketika itu. Namun, apakah kasih lebih mendalam yang boleh dicurahkan seorang bapa, jikalau bukan menghormati pilihan anaknya?
Mujur, penghargaan ini sempat disampaikan kepada Cikgu Bock, pada detik saat sebelum mendiang menghembuskan nafas terakhir. Saya dimaklumkan seorang rakan yang kebetulan berada di wad sebelum Cikgu Bock meninggal dunia, bahawa salah seorang anaknya mengucapkan terima kasih kepada ayahnya, kerana tidak pernah mengharapkan dirinya mendapat nombor satu dalam kelas, tetapi mengharapkan dia menjadi insan yang baik.
Ini kerana menurut ayahnya, menjadi insan yang baik lebih penting daripada mendapat nombor satu dalam kelas.
Ia menjelaskan mengapa pemergian Cikgu Bock begitu menyentuh hati, sebagaimana kisah hidupnya yang berwarna-warni.
-
老黄
- Site Admin
- Posts: 29036
- Joined: 29-07-05 Fri 12:07 am
- Location: 太平 --〉关丹
- Contact:
Siapa pertahan kerajaan Anwar jika tumbang?
转贴：《当今大马》
Jul 6, 2023
Untuk melanjutkan talian hayat Kerajaan Madani, Anwar Ibrahim perlu mengimbangi antara pihak yang cenderung menyokong dengan pihak yang cenderung memusuhi dirinya. Anwar perlu memastikan mereka yang bersikap skeptikal terhadap dirinya tidak berasa terdesak untuk menjatuhkan Kerajaan Perpaduan sebelum penggalnya tamat, dan mereka yang menaruh harapan terhadapnya masih bersabar dengan kerajaan berusia lebih 200 hari ini.
Dalam konteks ini, politik adalah pengurusan sentimen. Jikalau diimbas kerajaan Pakatan Harapan 1.0 sejurus selepas PRU14 pada tahun 2018, ia gagal meredakan keresahan yang dibangkitkan pembangkang, sementara gagal mengendalikan kekecewaan penyokongnya.
Pertikaian demi pertikaian tercetus, misalnya ratifikasi Icerd, pengenalan tulisan Jawi di sekolah rendah jenis kebangsaan dan sebagainya. Isu-isu ini tidak terungkai dalam masa tersingkat, dibiarkan meleret tanpa penyelesaian yang memuaskan kedua-dua pihak. Kebuntuan ini memberi gambaran seolah-olah PH gagal mara lebih jauh ke depan. Kemuraman sedemikian menjelaskan mengapa tidak ramai penyokong yang terpanggil untuk mempertahankan PH ketika ia dijatuhkan.
Selepas kejadian Langkah Sheraton, terdapat suara muhasabah yang mencadangkan bahawa PH sepatutnya menunaikan beberapa janjinya dalam manifesto sebaik sahaja menawan Putrajaya, sebelum cubaan mengambil hati pengundi di sebelah sana. Perhitungannya, penyokong PH akan berasa berbaloi dengan sokongan yang dicurahkan, lantas menghargai kemenangan itu. Maka mereka akan lebih bertimbang rasa andainya PH terpaksa berkompromi kemudian untuk memikat pengundi di sebelah sana.
Berdasarkan perhitungan sebegini, adakah penyokong PH kini berasa berbaloi dengan kemenangan PRU15? Apakah prestasi Kerajaan Madani yang paling terserlah selepas lebih setengah tahun Anwar membentuk kabinetnya? Biar lebih berterus terang, andainya kerajaan Anwar dijatuhkan dalam masa terdekat, apakah isu yang boleh membuatkan penyokongnya rasa terpanggil untuk bangkit mempertahankannya?
Saya kurang pasti. Pengamatan saya mendapati sesetengah penyokong PH mungkin tidak berpuas hati dengan prestasi kabinet Anwar setakat ini, cuma mereka khuatir situasi menjadi lebih buruk andainya Perikatan Nasional menebuk atap di Putrajaya.
Antara alasan yang disandarkan:
Pertama, tiada reformasi tuntas dan mendadak kerana PH tidak menubuhkan kerajaan persekutuan secara bersendirian, sebaliknya membentuk kerajaan campuran dengan blok politik lain, terutamanya BN yang ditunjangi Umno;
Kedua, kesan pemulihan dan penambahbaikan ekonomi kurang dirasai, kerana krisis ini berpunca daripada faktor struktur, yang memakan masa untuk diperbetulkan, apatah lagi diperlihatkan hasilnya.
Namun demikian, kesabaran penyokong tetap ada batasnya, lebih-lebih lagi apabila dicabar dengan aksi-aksi menteri yang tidak masuk akal. Bayangkan, apakah reaksi yang mampu diberikan penyokong PH apabila ditunjukkan video menteri berbasikal dalam pejabat, atau menunggang lembu sado? Adakah mereka harus terikut-ikut untuk ketawa berdekah-dekah bersama kelompok manusia yang memeriahkan ceramah PN, agar tersorok segala kemarahan dan rasa malu, atau mereka harus memberanikan diri untuk menegakkan benang basah, dan dimalukan sekali lagi sebagai macai PH?
Bukan mahu menghukum hanya kerana beberapa kesilapan yang nampak remeh, tetapi ia harus dielakkan kerana boleh dijadikan bahan untuk memperlihatkan ketidakmatangan anggota kabinet sedia ada. Itupun belum diambil kira siasatan kes rasuah yang melibatkan Kementerian Sumber Manusia, kekecohan di Lapangan Terbang Antarabangsa Kuala Lumpur (KLIA) dan sebagainya, yang belum terungkai, dan boleh jadi besar impaknya.
Anwar, atau kerajaannya harus sedar, bahawa PH1.0 juga pernah menikmati bulan madunya, sebelum orang ramai dikerah untuk turun ke jalan raya lantaran kontroversi Icerd. Ketidakpuasan itu datang bergolek, dengan kematian anggota bomba Adib, isu tulisan Jawi, disusuli kemudian dengan Kongres Maruah Melayu, pertikaian Zakir Naik yang mengheret isu Tamil Tiger seterusnya dan lain-lain.
Situasi semakin tidak terkawal apabila suasana ruang wacana tidak memihak kepada kerajaan PH1.0, yang gagal menyeimbangi dirinya di tengah-tengah dua pihak yang bertentangan. Akhirnya keputusan PRK Tanjung Piai pada November 2019 digunakan untuk menoktahkan kerajaan PH1.0 pada Februari 2020.
Kronologi pergelutan politik ini sudah tentu masih segar dalam ingatan mereka yang tidak mudah lupa. Dari segi strateginya, jelas sasaran PN sekarang tertumpu untuk menafikan keabsahan “kerajaan perpaduan” dalam kalangan pengundi Melayu-Muslim. PN tidak perlu merampas Negeri Sembilan, Selangor dan Pulau Pinang dari tangan PH, cukup sekadar membuktikan dirinya memperolehi sokongan majoriti Melayu. Maka enam PRN akan datang bakal menjadi ulangan PRK Tanjung Piai, mengikut perhitungan atas kertas.
Tiada mustahil dalam politik, sungguhpun kebarangkalian Langkah Sheraton 2.0 berlaku agak rendah buat setakat ini. Namun jikalau senario ini berlaku, di manakah asas kekuatan Anwar Ibrahim, yang boleh dikerah untuk mempertahankan kedudukan PH?
Hakikatnya, kerjaya politik Anwar dan rakyat akar umbi berpisah tiada – sama ada ketika Anwar memimpin gerakan siswa pada zaman 1970-an, mahupun Reformasi pada akhir tahun 1990-an. Malah setelah dibebaskan dari penjara pada tahun 2004, Anwar meminjam kekuatan gelombang Bersih, gerakan anti-Lynas sepanjang cubaannya untuk dilambung ke puncak kuasa.
Tepuk dada tanya selera, berapa tuntutan Bersih yang telah ditunaikan kerajaan pimpinan Anwar Ibrahim? Apakah keputusan kerajaan dalam isu Lynas membuatkan penyokongnya berasa berbaloi untuk tampil mempertahankannya jikalau ia ditumbangkan? Itu pun belum mengambil kira penantian tanpa penghujung oleh keluarga mendiang Teoh Beng Hock, yang anaknya kini sudah memasuki sekolah menengah, dengan punca kematian bapanya kekal sebagai tanda tanya.
Saya tidak pasti sama ada Anwar dan PH masih ingat dari mana mereka datang, jikalau mereka belum pasti ke mana mereka akan pergi. Hakikatnya, kesabaran penyokong terhadap PH dipupuk lantaran amalan politik sempit PN. Setelah mengambil iktibar daripada Langkah Sheraton 1.0, penyokong PH kini lebih lunak terhadap pemimpinnya. Mereka tidak menuntut agar segala manifesto ditunaikan dengan kadar segera, tetapi mereka mahu melihat apakah agenda reformasi yang boleh terlaksana di bawah kerangka Kerajaan Madani, dan garis masanya. Bukankah itu tuntutan yang adil?
Jangan sesekali PN dipandang remeh. Setelah sekian lama membina naratif berdasarkan sentimen perkauman dan agama, mereka kini mula mengasak dengan dasar pemerintahan. Mereka menyerang PH kerana “bersekongkol dengan parti korup, Umno”; meratib DAP di depan Melayu konservatif, dan menawarkan dasar seperti skim perubatan (di Selangor) untuk melepaskan dirinya daripada tuduhan bermain isu 3R (kaum, agama dan monarki).
Dengan pengolahan naratif yang lebih halus (perkauman secara tersirat), persembahan yang lebih kreatif dalam ceramah dan media sosial, ditambah dengan akar umbi yang luas, tidak mudah untuk kerajaan Anwar bertahan, sekadar dengan slogan Madani yang masih kabur konsepnya.
Anwar mengharungi liku-liku hampir suku abad sebelum sampai ke mana dirinya berada sekarang. Jikapun dijatuhkan dalam tempoh yang singkat, Anwar masih sempat memilih bagaimana dirinya mahu dikenang rakyat. Sudah tentu Anwar tidak berada pada taraf serendah untuk merebut gelaran PM terpendek tempoh perkhidmatannya daripada Ismail Sabri. Cuma, bagaimana Anwar Ibrahim mahu namanya dipahat dalam sejarah Malaysia?
转贴：《当今大马》
Jul 6, 2023
Untuk melanjutkan talian hayat Kerajaan Madani, Anwar Ibrahim perlu mengimbangi antara pihak yang cenderung menyokong dengan pihak yang cenderung memusuhi dirinya. Anwar perlu memastikan mereka yang bersikap skeptikal terhadap dirinya tidak berasa terdesak untuk menjatuhkan Kerajaan Perpaduan sebelum penggalnya tamat, dan mereka yang menaruh harapan terhadapnya masih bersabar dengan kerajaan berusia lebih 200 hari ini.
Dalam konteks ini, politik adalah pengurusan sentimen. Jikalau diimbas kerajaan Pakatan Harapan 1.0 sejurus selepas PRU14 pada tahun 2018, ia gagal meredakan keresahan yang dibangkitkan pembangkang, sementara gagal mengendalikan kekecewaan penyokongnya.
Pertikaian demi pertikaian tercetus, misalnya ratifikasi Icerd, pengenalan tulisan Jawi di sekolah rendah jenis kebangsaan dan sebagainya. Isu-isu ini tidak terungkai dalam masa tersingkat, dibiarkan meleret tanpa penyelesaian yang memuaskan kedua-dua pihak. Kebuntuan ini memberi gambaran seolah-olah PH gagal mara lebih jauh ke depan. Kemuraman sedemikian menjelaskan mengapa tidak ramai penyokong yang terpanggil untuk mempertahankan PH ketika ia dijatuhkan.
Selepas kejadian Langkah Sheraton, terdapat suara muhasabah yang mencadangkan bahawa PH sepatutnya menunaikan beberapa janjinya dalam manifesto sebaik sahaja menawan Putrajaya, sebelum cubaan mengambil hati pengundi di sebelah sana. Perhitungannya, penyokong PH akan berasa berbaloi dengan sokongan yang dicurahkan, lantas menghargai kemenangan itu. Maka mereka akan lebih bertimbang rasa andainya PH terpaksa berkompromi kemudian untuk memikat pengundi di sebelah sana.
Berdasarkan perhitungan sebegini, adakah penyokong PH kini berasa berbaloi dengan kemenangan PRU15? Apakah prestasi Kerajaan Madani yang paling terserlah selepas lebih setengah tahun Anwar membentuk kabinetnya? Biar lebih berterus terang, andainya kerajaan Anwar dijatuhkan dalam masa terdekat, apakah isu yang boleh membuatkan penyokongnya rasa terpanggil untuk bangkit mempertahankannya?
Saya kurang pasti. Pengamatan saya mendapati sesetengah penyokong PH mungkin tidak berpuas hati dengan prestasi kabinet Anwar setakat ini, cuma mereka khuatir situasi menjadi lebih buruk andainya Perikatan Nasional menebuk atap di Putrajaya.
Antara alasan yang disandarkan:
Pertama, tiada reformasi tuntas dan mendadak kerana PH tidak menubuhkan kerajaan persekutuan secara bersendirian, sebaliknya membentuk kerajaan campuran dengan blok politik lain, terutamanya BN yang ditunjangi Umno;
Kedua, kesan pemulihan dan penambahbaikan ekonomi kurang dirasai, kerana krisis ini berpunca daripada faktor struktur, yang memakan masa untuk diperbetulkan, apatah lagi diperlihatkan hasilnya.
Namun demikian, kesabaran penyokong tetap ada batasnya, lebih-lebih lagi apabila dicabar dengan aksi-aksi menteri yang tidak masuk akal. Bayangkan, apakah reaksi yang mampu diberikan penyokong PH apabila ditunjukkan video menteri berbasikal dalam pejabat, atau menunggang lembu sado? Adakah mereka harus terikut-ikut untuk ketawa berdekah-dekah bersama kelompok manusia yang memeriahkan ceramah PN, agar tersorok segala kemarahan dan rasa malu, atau mereka harus memberanikan diri untuk menegakkan benang basah, dan dimalukan sekali lagi sebagai macai PH?
Bukan mahu menghukum hanya kerana beberapa kesilapan yang nampak remeh, tetapi ia harus dielakkan kerana boleh dijadikan bahan untuk memperlihatkan ketidakmatangan anggota kabinet sedia ada. Itupun belum diambil kira siasatan kes rasuah yang melibatkan Kementerian Sumber Manusia, kekecohan di Lapangan Terbang Antarabangsa Kuala Lumpur (KLIA) dan sebagainya, yang belum terungkai, dan boleh jadi besar impaknya.
Anwar, atau kerajaannya harus sedar, bahawa PH1.0 juga pernah menikmati bulan madunya, sebelum orang ramai dikerah untuk turun ke jalan raya lantaran kontroversi Icerd. Ketidakpuasan itu datang bergolek, dengan kematian anggota bomba Adib, isu tulisan Jawi, disusuli kemudian dengan Kongres Maruah Melayu, pertikaian Zakir Naik yang mengheret isu Tamil Tiger seterusnya dan lain-lain.
Situasi semakin tidak terkawal apabila suasana ruang wacana tidak memihak kepada kerajaan PH1.0, yang gagal menyeimbangi dirinya di tengah-tengah dua pihak yang bertentangan. Akhirnya keputusan PRK Tanjung Piai pada November 2019 digunakan untuk menoktahkan kerajaan PH1.0 pada Februari 2020.
Kronologi pergelutan politik ini sudah tentu masih segar dalam ingatan mereka yang tidak mudah lupa. Dari segi strateginya, jelas sasaran PN sekarang tertumpu untuk menafikan keabsahan “kerajaan perpaduan” dalam kalangan pengundi Melayu-Muslim. PN tidak perlu merampas Negeri Sembilan, Selangor dan Pulau Pinang dari tangan PH, cukup sekadar membuktikan dirinya memperolehi sokongan majoriti Melayu. Maka enam PRN akan datang bakal menjadi ulangan PRK Tanjung Piai, mengikut perhitungan atas kertas.
Tiada mustahil dalam politik, sungguhpun kebarangkalian Langkah Sheraton 2.0 berlaku agak rendah buat setakat ini. Namun jikalau senario ini berlaku, di manakah asas kekuatan Anwar Ibrahim, yang boleh dikerah untuk mempertahankan kedudukan PH?
Hakikatnya, kerjaya politik Anwar dan rakyat akar umbi berpisah tiada – sama ada ketika Anwar memimpin gerakan siswa pada zaman 1970-an, mahupun Reformasi pada akhir tahun 1990-an. Malah setelah dibebaskan dari penjara pada tahun 2004, Anwar meminjam kekuatan gelombang Bersih, gerakan anti-Lynas sepanjang cubaannya untuk dilambung ke puncak kuasa.
Tepuk dada tanya selera, berapa tuntutan Bersih yang telah ditunaikan kerajaan pimpinan Anwar Ibrahim? Apakah keputusan kerajaan dalam isu Lynas membuatkan penyokongnya berasa berbaloi untuk tampil mempertahankannya jikalau ia ditumbangkan? Itu pun belum mengambil kira penantian tanpa penghujung oleh keluarga mendiang Teoh Beng Hock, yang anaknya kini sudah memasuki sekolah menengah, dengan punca kematian bapanya kekal sebagai tanda tanya.
Saya tidak pasti sama ada Anwar dan PH masih ingat dari mana mereka datang, jikalau mereka belum pasti ke mana mereka akan pergi. Hakikatnya, kesabaran penyokong terhadap PH dipupuk lantaran amalan politik sempit PN. Setelah mengambil iktibar daripada Langkah Sheraton 1.0, penyokong PH kini lebih lunak terhadap pemimpinnya. Mereka tidak menuntut agar segala manifesto ditunaikan dengan kadar segera, tetapi mereka mahu melihat apakah agenda reformasi yang boleh terlaksana di bawah kerangka Kerajaan Madani, dan garis masanya. Bukankah itu tuntutan yang adil?
Jangan sesekali PN dipandang remeh. Setelah sekian lama membina naratif berdasarkan sentimen perkauman dan agama, mereka kini mula mengasak dengan dasar pemerintahan. Mereka menyerang PH kerana “bersekongkol dengan parti korup, Umno”; meratib DAP di depan Melayu konservatif, dan menawarkan dasar seperti skim perubatan (di Selangor) untuk melepaskan dirinya daripada tuduhan bermain isu 3R (kaum, agama dan monarki).
Dengan pengolahan naratif yang lebih halus (perkauman secara tersirat), persembahan yang lebih kreatif dalam ceramah dan media sosial, ditambah dengan akar umbi yang luas, tidak mudah untuk kerajaan Anwar bertahan, sekadar dengan slogan Madani yang masih kabur konsepnya.
Anwar mengharungi liku-liku hampir suku abad sebelum sampai ke mana dirinya berada sekarang. Jikapun dijatuhkan dalam tempoh yang singkat, Anwar masih sempat memilih bagaimana dirinya mahu dikenang rakyat. Sudah tentu Anwar tidak berada pada taraf serendah untuk merebut gelaran PM terpendek tempoh perkhidmatannya daripada Ismail Sabri. Cuma, bagaimana Anwar Ibrahim mahu namanya dipahat dalam sejarah Malaysia?
-
老黄
- Site Admin
- Posts: 29036
- Joined: 29-07-05 Fri 12:07 am
- Location: 太平 --〉关丹
- Contact:
伊党·马华·行动党
《东方日报·名家》
2023年07月13日
2013年全国大选期间，国阵在中文报刊登一则广告——左图是一名男性让女性替自己理发，图解为：现在你可以享受的温柔服务……；右图则是一名男性让另一名其貌不扬的男性理发，图解为：伊党执政后就会变成这样！该文宣口号是“国家不能乱，繁荣不能换”，并提醒：“千万不要以为伊党执政不会冲击你我的生活！”。
这是过去马华公会惯用的计俩——对巫统一党独大、贪腐滥权行径束手无策，转以“保守、极端”等刻板印象描绘身处敌对阵营的伊党，需要时套以“塔利班”、“恐怖分子”等标签，加上“伊党执政就禁酒禁赌、男女分开、落实断肢法”等粗糙论述，阻吓追求“政党轮替”的非穆斯林选民。
为破解此廉价的政治宣传，同时更全面地理解伊党，当时在野党团拉队到伊党执政州属考察——在吉兰丹，伊党政府并无炸毁东南亚最大卧佛，非穆斯林也能公开品尝肉骨茶。而一些伊党领袖也尝试呈现该党多元面貌，在2004年大选惨败后转为主打油价、过路费调涨等民生课题，不让党内宗教学者派系垄断论述，从而淡化宗教色彩。
这些努力成功在2008年大选掀起“政治海啸”，随后伊党与行动党和公正党组成民联，不仅在宗教种族课题上采取相对温和的立场，让巫统刻意煽动的火焰烧不起来，更在乾净与公平选举联盟（BERSIH）发动的集会中，积极动员，派遣志工团维持秩序、保护集会者，对抗隐身指挥镇暴队的巫统。遗憾的是，民联在2013年大选功亏一篑，无法实现首次改朝换代。
接下来发生的事都是后话了。肯定的是，晚近二十年，群众在一波又一波的民主化运动中，学习以多元视角看待政治、政党，在近距离的互动中意识到彼此的差异，也想像得到改变的可能。政治是动态的，在不同的历史阶段要解决不同的时代难题，于是行动党在2008年后可以跟伊党合作、希盟在2018年可以和马哈迪携手推翻国阵，并在2022年大选后与国阵组织联合政府。
如果这二十年的经验没有白费，我们会学习到政治已不是非黑即白的对决，尤其是本土政治，因多元族群宗教文化语言的背景，让情况更为复杂，时而因要推翻贪腐政权而集结其他势力，时而因要阻止极右宗教种族势力抬头而向旧权贵借力。时局一直在变，各政党也在变幻莫测的浪潮中寻找本身定位，为当下做最好的选择。
毋庸赘述，当下的伊党已非昔日的伊党，但它不仅仅是已故聂阿兹与哈迪阿旺领导风格的差异，还包括变幻时局中，党内不同流派、势力的拉扯，以及对党外局势的应对。当下的伊党越趋向极右，不仅狭隘诠释宗教教义，更以马来民族主义操弄民粹论述，在马来人社会制造危机感。
纵使这样，我们也不能将伊党粗糙地简化为“能不能异性理发、穿短裤、喝两杯”。实际上，伊党领袖在上述课题的言行一出，非穆斯林心里就有了决定。行动党领袖的回应，不会左右非穆斯林的抉择，倒是会影响在政治光谱处于中间的穆斯林选民，到底会倾向伊党/国盟，或靠向希盟。
我们不奢求政治人物都读书，但起码不能愚弄群众。将心比心，如果非穆斯林群体痛斥国盟领袖恐吓穆斯林选民希盟上台就放任LGBT性少数为所欲为、行动党华人将主宰马来西亚命运、与行动党携手的马来政党是叛徒，穆斯林群体就不可能敞开胸怀接受行动党领袖恐吓非穆斯林选民“国盟上台就不能穿短裤、异性理发、喝两杯、买万字票”、“支持绿潮是汉奸、反骨仔”。
实际上，华社好不容易耗二十年去理解多元面貌的伊党，不懂的还是比懂的多。理性而言，唯有能够分析这个高纪律、基层扎实的政党，我们才能更好的面对它。如果晚近四分一世纪的经验只能简化成十年前国阵/马华公会的文案，那当年把票投给行动党岂不就投了个寂寞吗？
《东方日报·名家》
2023年07月13日
2013年全国大选期间，国阵在中文报刊登一则广告——左图是一名男性让女性替自己理发，图解为：现在你可以享受的温柔服务……；右图则是一名男性让另一名其貌不扬的男性理发，图解为：伊党执政后就会变成这样！该文宣口号是“国家不能乱，繁荣不能换”，并提醒：“千万不要以为伊党执政不会冲击你我的生活！”。
这是过去马华公会惯用的计俩——对巫统一党独大、贪腐滥权行径束手无策，转以“保守、极端”等刻板印象描绘身处敌对阵营的伊党，需要时套以“塔利班”、“恐怖分子”等标签，加上“伊党执政就禁酒禁赌、男女分开、落实断肢法”等粗糙论述，阻吓追求“政党轮替”的非穆斯林选民。
为破解此廉价的政治宣传，同时更全面地理解伊党，当时在野党团拉队到伊党执政州属考察——在吉兰丹，伊党政府并无炸毁东南亚最大卧佛，非穆斯林也能公开品尝肉骨茶。而一些伊党领袖也尝试呈现该党多元面貌，在2004年大选惨败后转为主打油价、过路费调涨等民生课题，不让党内宗教学者派系垄断论述，从而淡化宗教色彩。
这些努力成功在2008年大选掀起“政治海啸”，随后伊党与行动党和公正党组成民联，不仅在宗教种族课题上采取相对温和的立场，让巫统刻意煽动的火焰烧不起来，更在乾净与公平选举联盟（BERSIH）发动的集会中，积极动员，派遣志工团维持秩序、保护集会者，对抗隐身指挥镇暴队的巫统。遗憾的是，民联在2013年大选功亏一篑，无法实现首次改朝换代。
接下来发生的事都是后话了。肯定的是，晚近二十年，群众在一波又一波的民主化运动中，学习以多元视角看待政治、政党，在近距离的互动中意识到彼此的差异，也想像得到改变的可能。政治是动态的，在不同的历史阶段要解决不同的时代难题，于是行动党在2008年后可以跟伊党合作、希盟在2018年可以和马哈迪携手推翻国阵，并在2022年大选后与国阵组织联合政府。
如果这二十年的经验没有白费，我们会学习到政治已不是非黑即白的对决，尤其是本土政治，因多元族群宗教文化语言的背景，让情况更为复杂，时而因要推翻贪腐政权而集结其他势力，时而因要阻止极右宗教种族势力抬头而向旧权贵借力。时局一直在变，各政党也在变幻莫测的浪潮中寻找本身定位，为当下做最好的选择。
毋庸赘述，当下的伊党已非昔日的伊党，但它不仅仅是已故聂阿兹与哈迪阿旺领导风格的差异，还包括变幻时局中，党内不同流派、势力的拉扯，以及对党外局势的应对。当下的伊党越趋向极右，不仅狭隘诠释宗教教义，更以马来民族主义操弄民粹论述，在马来人社会制造危机感。
纵使这样，我们也不能将伊党粗糙地简化为“能不能异性理发、穿短裤、喝两杯”。实际上，伊党领袖在上述课题的言行一出，非穆斯林心里就有了决定。行动党领袖的回应，不会左右非穆斯林的抉择，倒是会影响在政治光谱处于中间的穆斯林选民，到底会倾向伊党/国盟，或靠向希盟。
我们不奢求政治人物都读书，但起码不能愚弄群众。将心比心，如果非穆斯林群体痛斥国盟领袖恐吓穆斯林选民希盟上台就放任LGBT性少数为所欲为、行动党华人将主宰马来西亚命运、与行动党携手的马来政党是叛徒，穆斯林群体就不可能敞开胸怀接受行动党领袖恐吓非穆斯林选民“国盟上台就不能穿短裤、异性理发、喝两杯、买万字票”、“支持绿潮是汉奸、反骨仔”。
实际上，华社好不容易耗二十年去理解多元面貌的伊党，不懂的还是比懂的多。理性而言，唯有能够分析这个高纪律、基层扎实的政党，我们才能更好的面对它。如果晚近四分一世纪的经验只能简化成十年前国阵/马华公会的文案，那当年把票投给行动党岂不就投了个寂寞吗？